Hop, nou we toch bezig zijn. Hier alweer een schrift.

In oude mappen struinen diept af en toe ideeën op die indertijd niet verder dan een idee zijn gekomen. Soms geheel terecht omdat het bijvoorbeeld een flutidee was; soms alsnog de moeite waard om op voort te bouwen. Zoals deze schets voor een “kabelschrift” van een krappe elf jaar geleden.

Daar heb ik nu dit van gemaakt (andermaal: alfabetbedeling kan nog veranderen):

Ajup, ’t is weer eens een ernstig gevalletje veels te op elkaar lijkende vormen, maar puh, ik vind het er leuk uitzien. Al heeft het meer weg van kettingen dan van kabels, dus misschien een naam in die richting doen. Omdat ik een onverklaarbaar zwak voor Zweeds heb leek me Kedja (spreek uit “sjee-dja”) dan bijvoorbeeld wel aardig.

Update onderaan: Ea merkt op dat het een plan zou zijn om de afzonderlijke kabels hun eigen kleur te geven. Met die gedachte had ik inderdaad ook gespeeld, en haar verworpen omdat je zoiets niet per individuele letter kunt doen zonder kleurbotsingen te krijgen:

Maar je ketting achteraf inkleuren nadat hij klaar is kan natuurlijk wel:

Waar de lieden van Numberphile ons vast over kunnen vertellen hoeveel kleuren je mini-/maximaal nodig hebt om te zorgen dat eenzelfde kleur zichzelf niet raakt.

Kabeltrui

Wat óók nog kan, maar dan wordt het wel een hele malle toestand allemaal, is de letters om en om aan elkaar koppelen, zodat je echt een beetje de breipatronen krijgt die Ea in haarzelfde commentaar opwerpt. Van links naar rechts lezen werkt dan beter dan van boven naar beneden, en loze ruimte kun je opvullen met extra draden:

En dat dan weer inkleuren:

Nou. Ik zie de desbetreffende trui graag tegemoet, haha. Dank ook weer hier aan mijn lezers voor de inspirationele interactie!

Update bovenaan: Die redundante symmetrie waar ik hierverderop over prakkizeer vind ik eigenlijk bij nader inzien haar charme wel hebben, vooral als je de boel verticaal draait:

En ik overweeg inmiddels redelijk serieus de naam Krokopac, vrij naar Fusica’s observatie. Oogt wel lekker Aztekerig ofzoiets. Tweewerf dank!

En, om in de Pacmanhoek te blijven, zwaar verpixeliseren werkt ook wel leuk:

‹‹‹‹ ◦◦◦ ››››

Een naderpluizenswaard concept voor een schrift: “positieve” en “negatieve” vormen, die samensmelten dan wel hapjes uit elkaar nemen, al naar gelang hun onderlinge positief-/negatiefheid. Jazeker.

Hier alvast een alfabet (nog niet definitief):

De gekleurde vormen zijn positief, de kleurloze negatief. Om tekst te schrijven plaats je de vormen overlappenderwijs tot de helft over elkaar heen, waarna vervolgens elk naburig letterpaar één van de volgende interacties met elkaar aangaat:

• Twee positieve vormen smelten samen tot één klont.
• Een negatieve vorm neemt een hapje uit een positieve vorm (links hapt rechts of rechts hapt links).
• Twee negatieve vormen behouden slechts hun gezamenlijke middeneiland.

De bètaknobbelige lezer zal in de smiezen hebben dat deze interacties per saldo globaliter linea recta neerkomen op hoe Venndiagrammen werken. Positief + positief = vereniging (“klont”); positief + negatief = verschil (“hapje”); negatief + negatief = doorsnede (“eiland”). Maar dan met lolligere vormpjes dan alleen ellipsen, en je bouwt er langere rupsen mee, want om er immers tekst mee te schrijven.

Bijvoorbeeld karnemelk:

Of Drabkikker:

En dergelijke.

Zoals het meestal met mijn schriften gaat ben ik nog broeiende op een prettigere letterverdeling (bijvoorbeeld om van die lange reeksen positieve vormen als in Drabkikker te voorkomen) laat staan een naam, en ook realiseerde ik me gaandeweg dat de boven-/onder-spiegelsymmetriciteit van de vormen nogal efficiëntieverspillend is want aan één van de helften heb je immers al genoeg voor een begrijpelijke boodschap zodat het zonde zou zijn om dat gegeven niet nog op de een of andere leuke manier uit te buiten. Daarover meer in de komkommer- c.q. pruimentijd.

Nauwelijks gerelateerd toevoegsel

Ik wierp deze blogpost eens door Google Translate, uit benieuwdheid hoe ze daar dealen met mijn rare taalgebruik, en ik sta toch lichtjes versteld hoe coherent de boel eruit komt. Vooruit, een schrift is in deze context geen notebook, een hapje geen snack en een vereniging geen association, maar ik vind het tamelijk knap hoe bijvoorbeeld “naderpluizenswaard” resulteert in interesting, “bètaknobbelig” in beta-knobby en “per saldo globaliter linea recta neerkomen op” in roughly boil down to:

An interesting concept for a notebook: “positive” and “negative” forms, which merge or take bites apart, depending on their mutual positive/negativeness. Yes, of course.

Here’s an alphabet (not final yet):

The colored forms are positive, the colorless negative. To write text, place the shapes overlapping half way over each other, after which each adjacent letter pair interacts with each other in one of the following:

– Two positive forms fuse into one lump.
– A negative shape takes a bite out of a positive shape (left bites right or right bites left).
– Two negative shapes only keep their common central island.

[Positive and negative letterforms and their possible interactions.]

The beta-knobby reader will have in the mind that these interactions roughly boil down to how Venn diagrams work. Positive + positive = association (“lump”); positive + negative = difference (“snack”); negative + negative = cross section (“island”). But then with funnier shapes than just ellipses, and you build longer caterpillars with them, because after all, to write text with them.

For example buttermilk:

Or Drab frog:

And such.

As is usually the case with my notebooks, I’m still brooding on a more pleasant letter distribution (for example to avoid those long series of positive forms as in Drabkikker) let alone a name, and I also gradually realized that the upper/lower mirror symmetricity of the form is rather wasteful because one of the halves is already enough for an understandable message, so it would be a shame not to exploit that fact in some fun way. More about this in the cucumber or plum season.