Want we zochten immers nog altijd een beter alternatief voor de armbakken kreet podcast. Is dat wat, aanvraagpraat? Meer of minder is het per slot van rekening niet: gepraat op aanvraag. Al impliceert dat misschien nog teveel dat je er eerst een tijdje op moet wachten voor je het per podcastkoets krijgt aangeleverd. Afroepradio? Hmnee, want radio kan ook muziek zijn en een podcast is toch voornamelijk praten. Wensklets?
Enfin. Hoe we het ook noemen, ik luister er geregeld naar. Dus dat u het misschien eens leuk vindt om te weten waar dan zoal naar, en dat u misschien ook nog wel goeie terugtips mijn kant op heeft. Roep vooral! Mijn rode draad ligt duidelijk in de hoek “informatief/populair wetenschappelijk/geschiedenis/taal”, maar ik sta open voor allerhande verbredingen mijns horizonts.
Komen ze, in niet nader onderbouwde volgorde.
Nog: recentste nieuwvondsten voeg ik toe bovenaan de lijst.
Traanjagers. Stoere Friezen op naoorlogse walvisvaart.
Patiënt Pedro. Een hypochonder op zijn missie tegen de hypochondrie.
Meer: met dank aan inzender Sarah: Groene Oren. Haha, ik ben nu de Nachtzwaluw aan het luisteren en ik vind het vermakelijk.
Groene oren. Dieren en planten vertellen over zichzelf (maar stiekem zijn het gewoon mensen). Leerzaam en komisch.
Toevoeg: dankzij deze tiplijst van de Volkskrant heb ik er nog een paar aan mijn verzameling toegevoegd. Ik ben nu De Vlaamse Kunstroof aan het luisteren, wat een regelrecht Dan Brown-waardig waargebeurd spannend speurverhaal blijkt te betreffen.
De Vlaamse kunstroof. Een regelrecht Dan Brown-waardig waargebeurd spannend speurverhaal.
Beethoven is meer dan een hond. Een wel héél popiejopie (“jij gaat hier niet plat op hè Fiek?”) maar toch onderhoudende spoedcursus klassieke muziek.
Parel Radio. Nog niet geluisterd, maar lijkt me de moeite waard.
De Schrik van Roden. Over een ouwe NSB’er die destijds misschien wat al te hard is aangepakt. Of niet. Oordeel zelf.
The Fall of Civilizations Podcast. Grote rijken in de geschiedenis en hoe ze ten onder gingen. Komt ook in een versie met beeld. (Hmm, hoe zou je dát moeten noemen, een podcast met beeld? Kijkcast?)
Gut, blijk ik toch nog niet het hele internet uit te hebben. Ik had namelijk nog niet eerder van The Public Domain Review gehoord, u wel dan? Is een site die juweeltjes aan beeld en geluid van vroeger en nu vergaart die zich – neen! – in het publieke domein bevinden. Geweldig om in te grasduinen. Een onwillekeurige greep:
Na afloop van regen druppelt het nog enthousiast een tijdje door in de regenpijp die mijn bovenburenplatje met mijn achtertuin verbindt. De druppels vallen in vrije val tegen het kromme elleboogstuk onderaan, daarbij een metronomisch getik veroorzakend. Echter: om de zoveel druppels pauzeert het getik precies één tel. Tik tik tik tik. Tik tik. Tik tik tik. Tik. Tik tik tik tik tik tik tik. Tik tik. Oftewel: dit is een boodschap, dat kan niet anders. Helpt u mee?
Of, mocht u het nummer van Jodie Foster hebben, mag ook.
Oftewel een merel in mijn achtertuin die ik helemaal de moeder heb vertraagd. Zouden het dan tóch dinosaurussen wezen?
Toelichting: Wat u hoort is simpelweg een zingende merel, maar dan zes keer zo traag oftewel globaal tweeënhalve octaaf naar beneden. Resultaat: een voorwereldlijke olifant-walvis-aap-pteranodon met stukjes wekkerradio. De visualisatie (gemaakt met deze toffe app hier) is een zogeheten spectrogram, waarmee je, zoals Absent Martian al opmerkte, de verschillende onder- en boventonen fraai te zien krijgt.
Ter vergelijk hier de oorspronkelijke opname:
Let wel, deze is niet helemaal één-op-één, want voor de vertraagde versie heb ik de stiltes wat ingekort en gedeelten weggeknipt die storende bijgeluiden bevatten. Behalve de insluipkat aan het eind.*
* Niet Snorri uiteraard, die zou nooit op dergelijke onbeschaamde wijze de aandacht naar zich toe trekken.
Ik kwam langs de podcast Hallo Hier Hilversum door Vincent Bijlo en Ger Jochems, gewijd aan de afgelopen eeuw (gerekend vanaf 2019, want de pod is alweer geruime tijd uit de cast) Nederlandse radio. Goedgemutst gekeuvel over fragmenten van weleer, ik vind het wel vermakelijk.
Maar dat ze dus ook een itempje aan Borát besteden, dus dat mijn keiharde fans (ze komen nog altijd af en toe langswaaien) dat vast ook wel leuk vinden. Bij dezen:
Dit is een plaatje. Ik weet niet hoe je een podcast embedt. Klik op het plaatje.
PS. En ik deel volmondig mijns vaders kritiek (“Wij noemden dat gewoon radioreportages”) inzake het spuuglelijke woord podcast. Kennewedaarniewatandoendan? Inzendingen graag naar Postbus 6, 1200 AA te Hilversum.
Een digitaal minimaal muzikaal maaksel van eigen muzikale digitale minimaalmakelij, met een opbouw vol patronen want daar houden wij van Drabkikker van.
Het overkoepelende principe wordt verzorgd door groepen van drie tonen (triaden). Elk van de drie tonen heeft een lage, een middelhoge en een hoge variant, waardoor ze tot 3^3 = 27 mogelijke akkoorden kunnen combineren. Die akkoorden worden volgens een vooropgezet stramien doorlopen, en om het geheel onderhoudend te houden zitten er versierselen doorheen in de vorm van begeleidingspartijen, staccatotonen en percussie.
Voor een globale indruk van de structuur vervoege men zich tot ondergelegen schema. De tijdslijn loopt van links naar rechts; de drie toonbereiken zijn weergegeven in respectievelijk weegbreegroen, graprefruitoranje en zeemeerminnenblauw. Donkerder tint = meer partijen; de S’jes staan voor stukjes staccato, de P’s voor porties percussie:
Tijd voor een lijst van bemonterende dingen. Niet ter negering van de realiteit, wel ter erinhouding van de moed. Blijf gezond, veilig en in balans iedereen!
Edit: De lijst is inmiddels zo lang dat ik hem in meerdere pagina’s heb opgehakt. Middels de knoppen onderaan deze post kunt u daarin rondnavigeren.
De origamiënde mensch vouwt natuurlijk gewoon haar eigen telefoonstandaard:
Niet bepaald zinnenverzet, wel noemens- en roemenswaardig: John Conway, bedenker van o.a. het iconische Game of Life, is ons door het gevreesde virus ontvallen:
Nog maar een krappe voortnacht en de jaren 20 breken aan! Ik kijk nu al uit naar de zeppelins, flappers, zeep met radium en een louterende beurskrach links of rechts. Ter afsluiting van het decennium een fijne Drabgreep voor u uit mijn tegenkoomsels van de afgelopen tijd.
Lieven Scheire (zo heten Vlamingen zonder dat er iemand raar van opkijkt) zingt Stabat Mater:
Baba is You, een jottem hersenkraakspel waarin je de regels moet veranderen om te winnen:
Jaren geleden schreef ik al eens over hoe ik nóg meer jaren geleden “repetabsen” placht te maken: repetitief-abstracte gedichtachtige recitaten met vervreemdende ritmische effecten opgebouwd uit Nederlandse woorden. En dat ik daar altijd nog eens iets mee wil.
Nou, bij dezen dan iets. Repetabs 19, een vierlaags exemplaar dat ik destijds computermatig in elkaar heb gefabriceerd door mezelf over mezelf heen te dubben, nu voor het eerst exclusief met begeleidende tekst!
Drabkikker 