Ongezonde doses karma

Okee. Zo veel mazzel is dus gewoon niet natuurlijk meer. Afgelopen zondag mijn dagboek in de trein laten liggen, bevattende aantekeningen vanaf januari 2009. Onvervangbaar materiaal. Insert ‘ontzettend stomme oetlul’ here.
NS-formulieren invullen, fietsenstallingen bellen, hopen op de goedheid van de mens. Dat een dagboek geen materiële waarde heeft kan een voordeel zijn (het wordt niet gestolen), maar net zo goed een nadeel (het wordt samen met de Sp!ts in de eerste de beste prullenbak gekieperd).
Mezelf verzoenen met het feit dat het verliezen van een dagboek niet gelijkstaat aan het verliezen van de belevenissen en overdenkingen zelf. Dat het bijhouden van een dagboek sowieso een futiele vastklamping aan het verleden is en een voedbodem voor gecultiveerde zelfzwelg. Dat dit een les in loutering is.
Hier vervolgens (op een los blaadje) weer dagboekaantekeningen over schrijven.

Krijg ik zojuist een email binnen van iemand die een ‘aantekeningenboek met een onleesbare tekst’ (ik schrijf mijn aantekeningen standaard in het Vioziaanse schrift) in de trein heeft gevonden en mij vervolgens getraceerd.
Dit is echt niet normaal. Ik bedoel. Waar verdien ik dit aan? Echt, gewoon. De goedheid van de mens. Beschermengelen. Dit, ik, wat de (etc.)

Goed. Maar dan nu. Deze meneer (het is een meneer) moet natuurlijk even terdege bedankt worden. Hoe? Ik kan hem uiteraard een bak gelds overhandigen, maar op de een of andere manier vind ik dat niet gepast voor het terugbezorgen van iets onvervangbaars. Kijk, ik hoef ook weer niet de rest van mijn leven de afwas bij hem te komen doen, maar iets wat mijn waardering op memorabele wijze tot uiting brengt zou leuk zijn. Heeft u suggesties?

Update 12-3-2011. Nou, ik heb het boek terug hoor! Hedenfraaielentemiddag kwam de meneer in kwestie het me persoonlijk op het station overhandigen, is dat nou niet geweldig? Uiteindelijk ben ik als beloning voor de niet-zo-creatieve restaurantbon gegaan, maar dan wel vergezeld van een hoogstpersoonlijke weergaloze tekening in Drabkikkerstijl en een loftuiting in het Vioziaans zodat hij wat te puzzelen heeft. Het was een sympathiek ogende jongen van om en nabij mijn leeftijd, maar de ontmoeting verliep wat houterig. Tja, wat kun je ook zeggen verder? ‘Nou, ik kon er helemaal niks van lezen.’ ‘Nee, haha.’ Op mijn mededeling dat hij een goed mens is zei hij ‘dat weet ik’, waarop hij zijn trein terug weer nam. Wonderlijk.

Maar goed! Het boek is terug en met retrospectieve kracht slaat me alsnog de hartverlamming om het lijf bij het zien van wat ik allemaal kwijt zou zijn geweest. Fjoew. Lof & hulde voor mijn beschermengel!

PromovAAAHGHRG#%$!!

Ja sorry, ik ben weer eens niet productief qua blog, maar dat komt dus omdat ik het momenteel nogal druk heb met het afwisselen tussen de volgende emoties:

Zoals ik al zei: promoveren, énig. Maar gelukkig heb ik hulp en steun van massa’s toffe mensen; u hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben, serieus. U bent lief, allemaal!

Drabkikkers Filmrecensieservice

Films kijken? Niet zonder Drabkikkers Doorslaggevende En Welgefundeerde Eindoordeel! Hier mijn oogst van het afgelopen jaar, in onduidelijke volgorde.

Black Death. Net gisteren gezien. Over de Zwarte Dood, like, dûh. Begint belovend, maar is compleet vage baggerfilm. Met Carice van Houten als bosheks, maar dat helpt niks. En Boromir, die gewoon zijn kostuum kon aanhouden. Niet gaan kijken.

The Lovely Bones. Rare film over misbruikt meisje, wordt halverwege ineens zweverig. Zelf maar kijken of u hem wilt zien. (Trivium: Saoirse spreek je gewoon uit als ‘Sasha’.)

De Helaasheid der Dingen. Naar het boek. Ruige Vlamingen met dito humor. In orde.

Fantastic Mr. Fox. Van Roald Dahl, precies. Leek aanvankelijk tamme poppenfilm, maar valt 180 graden mee, met vreemd absurd soort humor enzo.

The Tooth Fairy. Knotsgekke familiefilm. Geschikt voor in het vliegtuig naar, zeg, Irak.

The Wolfman. Film over weerwolven. Je moet ervan houden. Ik hou er niet van. Lekkere gore-effecten, dat dan weer wel.

Shutter Island. Leo onderzoekt misstanden in een mentaal gesticht, maar blijkt zelf de patiënt. Of had ik dat niet mogen verklappen?

Alice in Wonderland. Nee, niet die van Disney, die andere. Raar, maar wel leuk raar. Tim Burton, wat had u anders verwacht. Gaan zien met brilletje.

Battle for Terra. Boze aardmensen komen vredige planeet verzieken. Animatie van indie makelij, dus we moeten de incidentele knulligheden maar een beetje door de vingers zien. De mooi vormgegeven wereld (doet enigszins aan Riven denken) maakt veel goed.

Diary of a Wimpy Kid. Mweh, wel aardige kinderfilm.

Avatar. Boze aardmensen komen vredige planeet verzieken, ditmaal met blauwe inboorlingen. Lam Amerikaans prutverhaal, maar een plusje voor het ontwerpen van een aparte taal met ejectieven en lenitie.

Blade Runner. Robotten willen langer leven, en hakken daarom alles in de pan. Met Rutger Hauer en Ford Harrison. Best goeie science fiction voor een film die bijna net zo oud is als ikzelf.

Repo Men. Mannen die op bloedige wijze kunstorganen terugvorderen. Met Carice van Houten. Ik stel voor dat je nu weer eens ophoudt in B-films te spelen meid. (Nee, Zwartboek telt ook niet.)

Adventureland. Wat-moet-ik-met-mijn-leven tienerfilm, maar dan stukken leuker dan gebruikelijk. Knappe dame ook, Kristen Stewart.

The Secret of Kells. Zoals eerder gemeld: onbetwist het beste kijksel van 2010.

How to Train your Dragon. We stikken heut zu Tage in de lollige animatiefilms, maar deze is dan toch wel weer vermakelijk.

Despicable Me. Idem, ongeveer.

Aliens in the Attic. Die dan dus duidelijk weer niet. Flut & snert.

Kick-Ass. Iedereen is een superheld. Geinig.

Inception. Dat je zegmaar in andermans dromen kan en daar dan weer van dromen, en dat dan vier lagen diep, en daar dan een film over. Best onderhoudend.

Lottery Ticket. Boemsjakalakka, wazzaaaap. Oftewel: film met Afrikaanse Amerikanen. Die de hoofdprijs winnen.

The Experiment. Remake van Das Experiment, zelf weer een remake van het oorspronkelijke experiment. Was niet nodig geweest.

Case 39. Horror met eng meisje. En Renée Zellweger. Brr.

Die Welle. Remake van The Wave, zelf weer een remake van de oorspronkelijke Wave. Was niet nodig geweest.

Coraline, of was dat alweer 2009? Hoe dan ook: zeer geslaagde stopmotion. Zien gaan, zo niet al.

The Reader. Jongen krijgt relatie met oudere vrouw (Kate Winslet, woehoe!) die dingen op haar geweten blijkt te hebben. Ik zeg lekker niet welke dingen. Von’k wel een geslaagde film. Ga maar zien.

Good. Ik vind dat films niet ‘Good’ moeten heten, want op die manier vind je ze met geen mogelijkheid op The Pirate Bay. Maar goed. Conceptueel in orde gegeven (hoe men sluipenderwijs in het nazisme kan worden meegetrokken), maar slapjes uitgevoerd.

9. Ik vind dat films niet ‘9’ moeten heten, want – precies. Maar dit is dus wel een uiterst puik uitgevoerde animatie, van het niet-lollige type, met een sneltrein aan ontzagwekkende visualia.

Mary and Max. Serieuze kleistopmo (wat? da’s een volkomen normaal woord), over de waargebeurde briefuitwisseling tussen een lelijk meisje en een Aspergerpatiënt. Goedgekeurd.

Paul Blart: Mall Cop. Doldwaze familiefilm. Geschikt voor in het vliegtuig terug uit, zeg, Irak.

The Boat that Rocked. Wat-moet-ik-met-mijn-leven tienerfilm, gesitueerd op illegale radioboot à la Veronica. Leuk. Zien.

Year One. Humor om te lachen met Jack Black in Bijbelse Tijden. Ik vond ‘m leuk.

10,000 B.C. Zelfde idee als hierboven eigenlijk, maar dan niet om te lachen. Of u moet blatante anachronistiek vermakelijk vinden. Desalniettemin wel lekker episch enzo.

Quest for Fire. Zelfde idee als hierboven, maar dan niet anachronistisch. Sterke dialogen. “Hurgh? Grom.”

Creation. Charles Darwin heeft moeite met het schrijven van zijn bestseller. “Creation”, snapt u ‘m? CREATION? Ja? Fijn. Met Jennifer Connelly. Dus.

Defiance. Joden overleven jarenlang in de Witrussische bossen. Echt gebeurd. En eindelijk hebben ze begrepen dat Daniel Craig geen Brit moet spelen maar een Slaviër.

Hachiko: a Dog’s Story. Hond blijft na dood van baasje elke dag op hem wachten bij de trein. Aandoenlijk, al kun je het natuurlijk ook gewoon oerstom noemen. Special feature: een heuse disclaimer aan het einde die waarschuwt tegen het aanschaffen van een akita.

The Hours. Het leven van Virginia Woolf. Me de hele film zitten afvragen wie die jolie-laide actrice wel niet was, blijkt het Nicole Kidman te zijn met een nepneus. Bummer. Mooie film wel, verder. Muziek van Philip Glass, maar van het post-Koyaanisqatsiaanse slappe meuksoort.

De Laatste Dagen van Emma Blank. De nieuwste van Alex van Warmerdam. Raar en akelig, zoals het hoort.

 

Nou. Daar kunt u het weer mee doen dacht ik zo. Ik heb vast nog wel meer films gezien, maar die waren kennelijk niet het onthouden waard. Wat moet je door een boel poep zeg, om er een paar halfedelstenen uit te ziften. Maar enfin, is zo niet het hele leven?

Drabkikker dreigt nu echt te promoveren

Jazeker, er is een promoveerdatum bekend. Woensdag 20 April 2011 aanstaande om klokke (dat betekent ‘stipt’) 13:45 na de middag zal ik plaatsnemen tegenover een commissie die bereid is met mij van gedachten te wisselen over mijn proefschrift en de daarbij gevoegde stellingen. Maar goed dat ze niet weten dat ik heel nog geen stellingen heb. Of een samenvatting. Of een omslag. Of een drukker. Of carrièrevooruitzichten voor na mijn promotie. Argh. ‘Gefeliciteerd!’ roept iedereen. Eh, waarmee precies? Verschrikkelijk. Aaaaaahrrrgl. Uche uche rah. Okee, ah nee, het wordt vast wel leuk. Vast. Jawel. Jawel. Adem in. Adem uit. Promoveren, énig!

Tom Beddard en zijn fractals

Oeloeloeloeloe! <tussenw.> 0.1 [trad.] uitroep bij de N’boki (Oost-Wambia) ter uitdr. van de emotie Aaaah, waarom kom ik altijd dit soort gave dingen tegen als ik er geen tijd voor heb. ¶ vgl. *Woeloe woeloe woeloe 1.6a (verouderd).

Tom Beddard maakt betoverend mooie fractalkunst. Bekijk bijvoorbeeld dit filmpje (dank aan BoingBoing):

Maar dat is niet alles: op zijn site Subblue.com kunt u zo’n beetje alles vinden om dit soort fraais ook zelf te maken! En als u geen zin heeft in dingen downloaden zijn er ook nog allerhande online applicaties om u uren zoet te houden. Wat bijvoorbeeld te denken van een ouderwets potje spirograaf?

Moet. Werk. Doen. Mag. Niet. Spelen. Hnggg!

Popular Linguistics Magazine

Ik lees net op Language Log dat er een nieuw populair-taalkundig electronisch tijdschrift is verschenen: het Popular Linguistics Magazine. Dat kon wel eens leuk zijn. Of niet, ik moet het nog even goed bekijken. De opmaak van de site is tamelijk erg, maar kom, laten we ons niet meteen door uiterlijkheden laten misleiden. Ik zou zeggen, steek uw licht eens op!

Instant update: H’m, nou, ik ben nog niet verkocht. Dat hoofdpijnkleurenpalet daargelaten maakt de site een nogal onoverzichtelijke indruk. Veels te veel tabs die weer subtabs hebben, zodat je compleet je weg verliest in wat waar staat of onder welke categorie het valt, zaken die me alleen nog maar erger lijken te gaan worden bij het verschijnen van toekomstige uitgaven. De artikelen zijn op zich aardig, maar weinig sappig. Laat ik zeggen: idee 7, uitvoering 3. Dat kan beter, jongens!

Repetabsen

De naam is indertijd een beetje suf gekozen, maar eigenlijk ben ik een ruim dozijnium na dato nog altijd danig in mijn sas met het verschijnsel Repetabs. Voor degenen die niet zo vaak in mijn ‘Geluid‘-sectie komen: repetabsen (een samensmelting van de woorden repetitief en abstract – ik zei al, sorry) zijn klankdichten gebaseerd op herhaling, hevig geïnspireerd op de vroegere werken van über-repetist Philip Glass.

(7-9-2014: Deze video was eerst iets uit Einstein on the Beach, maar die is verwijderd zoals dat op de internetten gaat. Nou, dan doen we toch gewoon de integrale Music in Twelve Parts? Zal ze leren.)

In de jaren rond de millenniumwisseling heb ik grofweg twintig van die dichten gecomponeerd, sommige volgens uitermate complexe ordeningsprincipes. Maar de meeste zijn altijd in hun geschreven vorm blijven liggen, andere zijn zelfs nog niet voltooid. Slechts enkele zijn aan geluidsdragende media toevertrouwd, terwijl dat nou net de bedoeling van een klankdicht is, dat het voorgedragen wordt. Dus, ik vind eigenlijk dat ik die dingen nou eens een keer moet vervolmaken en opnemen, potjandrie! Ga ik werk van maken, beloofd.

Hahahaha. ‘Beloofd’. Net als met deel 2 van de priemgetallenpost zeker.

In afwachting daarop hier nog eens een paar repetabsen bij elkaar (fun fact: in de echte wereld zijn repetabs een bepaald soort tabletten met ‘repeat action’), plus wat ik er zoal aan uitleg en afbeeldingen bij heb kunnen vinden.

Repetabs 10

Repetabs 10 is de eerste in een reeks ‘Dialogen’, oftewel dat er meerdere sprekers bij betrokken zijn. Of, als je even geen meerdere sprekers bij de hand hebt: jezelf verdeeld over twee kanalen. Dat beluistert met name leuk met koptelefoon, of door tussen twee speakers in te gaan staan:

Beluister Repetabs 10:

Bekijk de partituur en uitleg (pdf)

Repetabs 15

Ook een dialoog, maar dan anders: twee in het wild aangetroffen zinnen die in elkaar overvloeien, verdeeld over twee sprekers. Ik heb deze nooit uitgevoerd (interesse anyone?), maar hier is de originele tekening:

En hier partituur en uitleg (pdf)

Repetabs 19

Een Repetabs voor vier personen (oftewel een Tetraloog), opgebouwd uit de woorden ‘cervelaat’ en ‘bunzing’. Hier is wel een opname van, maar dan kunstmatig samengesteld met computerprogramma’s:

Repetabs 19 partituur en uitleg (pdf)

Update uit de toekomst: Nu met tekst en met zonder uitleg!

Repetabs 21

Ook dit is een Tetraloog, alleen is hij nog niet af, omdat de complexiteit van de onderliggende structuur mij finaal de pan uitgerezen is. Maar conceptueel is hij echt compleet weergaloos, en wie weet komt hij er ooit nog eens echt. Lees hier de uitleg (pdf), als u durft.

Autistisch, ikke?