Dit kon weleens de eerste keer in mijn leven zijn dat ik me aan een Goed Voornemen hou. Ik stel aan u voor: Snorri!

Drabkikker heeft een kat! En is het geen droppie wollie wobbie poetepetoeliewoe?

Niet dat het zonder slag of stoot is gegaan zeg. Ik heb u er categorisch buiten gehouden, maar ik wist al in april dat mijn jarenlange wens waarheid ging worden, toen mijn nomadenconnecties aan het Gein aankondigden een zwangere boerderijkat te hebben rondlopen. Drie stuks poes met streepjes kon ik uit kiezen, en ik koos het vrouwtje want die zijn vaak wat rustiger in de omgang. Co, besloot ik haar te noemen.

Nog geen veertnacht daarop kwam het nieuws dat de enthousiaste boerderijpuppy Co tot speelbal had verkozen toen moederpoes even uit wandelen was. Hap, dood.

Tja, zo is de natuur nietwaar. Droevig, maar helaas. Gelukkig had ik me nog niet echt emotioneel aan het beestje gehecht. En de mensen die aanvankelijk katje 2 en 3 wilden waren zo aardig mij katje 2 dan te laten kiezen, en zo geschiedde. Ab, heette deze. (Het Gein ligt bij Abcoude: Co, Ab, vat u ‘m?) Later zagen ze ook nog van katje 3 af, wat mij (lees: mijn paranimfen) nog enige tijd heeft doen twijfelen of ik er geen twee zou nemen, maar dat is in mijn huidige leefomstandigheden toch niet zo praktisch.

Afgelopen zondag zou ik Ab op komen halen. En toen kreeg ik in Ljubljana het bericht dat ook hij ten prooi was gevallen aan de enthousiaste puppy. Niet dood, maar onherstelbaar beschadigd. De boerderijmensen vonden het heel erg, en als ik wilde mocht ik katje 3 hebben.

Ja godverdegodver, en nou dan? Moest ik die halfkreupele kat dan maar aan z’n lot overlaten? Ik ga toch niet zeggen, jij bent stuk, jou hoef ik niet? Reden temeer om hem juist mee te nemen, al was het alleen al om hem nog een beetje een beetje een plezierig einde te bezorgen.

Uiteindelijk werd dit dilemma me bespaard. Zondag arriveerde ik ter plekke, waar katje 3 de enige was die zich liet zien. De boerderijmensen waren zoals aangekondigd op vakantie en mijn nomadenconnecties intussen naar Nicaragua getrokken. Dat doen nomaden hè, trekken.

Katje 3 reageerde hoegenaamd niet op mijn aanwezigheid (Ab was uitgesproken schootgezind, wat mede de reden was dat ik hem had gekozen) en liet zich met geen mogelijkheid vangen; besteedde zijn tijd liever aan uitgelaten dartelen in het gras en vlinders van de buddleja meppen, daarbij even later met evenveel overgave bijgestaan door zijn moeder. Ab was in geen velden of wegen te bekennen: ofwel al dood, of daar goed verstopt mee bezig.

Wat te doen? Een derdekeus kat meenemen? Het geval wil dat deze altijd al de mooiste en de zachtste van het stel was, maar wat zal dat als hij me niet moet? Hem een beetje uit dit Hollands paradijsje wegsleuren en tegen zijn zin in mijn sociale huurwoning dumpen? De hele zaak dan maar afblazen?

Het ging me door merg en been ze van elkaar te moeten scheiden en heb ze minstens een uur zo in de zon laten spelen voor ik de knoop doorhakte. Met de kattensnoepjes die ik had meegenomen lokte ik de moeder, en omdat zoon moeder volgde kon ik hem ten slotte te pakken nemen en in zijn reismand stoppen.

Daar begon hij natuurlijk erbarmelijk te mauwen, wat hij het hele traject Abcoude – Leiden volhield. Ik voelde me een verschrikkelijk mens. Als het waar is dat een initiatierite gepaard dient te gaan met een trauma, nou, dan heeft hij het gehad ook. Behalve het oorverdovend geraas van de trein besloten de elementen op station Woerden een overtuigende impressie van de Zondvloed ten beste te geven, met muren van tempeestregen die horizontaal het perron op werden geblazen. Katje 3 en ik waren in drie seconden tot op onze onderbroek doorweekt.

(Let wel: bijgeleverd filmpje is van vóór dat de echte bui losbrak; ik moest stoppen met filmen omdat mijn telefoon nat werd).

Eenmaal bij me thuis bleef hij hartverscheurend mauwen. Op zoek naar zijn moeder natuurlijk, afschuwelijk. Maar na een paar keer onverrichterzake door de kamer te hebben gelopen vond hij mijn tas met nog onuitgepakte Ljubljanakleren en viel daar volkomen afgemat op in slaap.

En wie schetst mijn verbazing: hij begon te spinnen als een dieselmotor toen ik hem aaide! Ineens was zijn volle aandacht op mij gericht en toen hij een paar uur later weer bijkwam liet hij zelfs met zich spelen, eerst aarzelend, tenslotte met dezelfde felheid als ’s middags op de boerderij. En tot mijn definitieve en complete tevredenheid en pure vreugde sprong hij ’s avonds toen ik ging slapen bij me op bed, waar hij hartstochtelijk ronkend tegen me aan kroop.

Pas vandaag heb ik hem zijn naam gegeven. Na Co en Ab wist ik het even totaal niet meer, en ‘Ude’ (wat er na aftrek van ‘Abcoude’ overblijft) is natuurlijk een naam waar geen enkel zichzelf respecterend dier mee wil rondlopen. Suggesties te over – Tsaar, Tim, Bardaisan, Emile, Frits, Dragomir, Lodewijk, EAN-13 (een type streepjescode) – maar hoe langer ik me er blind op staarde hoe minder ik het wist. Wikken, wegen en wanhopen, totdat het licht me plotseling daagde: Snorri!

Natuurlijk een verwijzing naar zijn oorverdovende gespin (Staat jouw centrwjifuze overwjtoerjwen te djrwaaien dzôn? vroegen mijn buren), maar zoals de Oudnoordici onder u weten is het tevens de naam van de IJslander die de (Jongere) Edda schreef, Snorri Sturluson. De naam komt schijnbaar van snerra dat zoiets als ‘attack, onslaught’ betekent, of mogelijk van snúa ‘to turn oneself quickly’. Wie de manier ziet waarop Snorri nepmuizen, de planten, mijn tenen, boeken en het behang te lijf gaat weet dat er geen geschiktere naam had kunnen worden gevonden.

En nu woont hij alweer een week bij me en hij is het mooiste, liefste en zachtste katje van de wereld. Knuffelsessies worden afgewisseld met speelbuien die dermate energiek zijn dat ik er bijkans een conditie aan overhou en hij heeft geen enkele uitleg in het begrip kattenbak nodig en hij krabt niet eens àlle muren aan flarden en hij heeft een stippelbuik!

Dus. Moet u maar gauw eens even op poesbezoek komen. De koffie dampt!