Het was met Oerol 1995 dat ik voor het eerst kennis maakte met de muziek van Simeon ten Holt. Kunstenares Linda Verkaaik overspande het Terschellinger duinmeertje Doodemanskisten met tienduizend drijvende kaarsjes, die ’s avonds werden ontstoken.

Een sprookjesachtig gezicht, en het schouwspel werd vergezeld van betoverend kabbelende pianomuziek. Ik was te schijterig om erachteraan te vragen, maar mijn vader niet en zo leerden we dat dit de Canto Ostinato was van ene Simeon ten Holt.

Geen mens die daar indertijd van gehoord had; het stuk was nog lang niet zo’n hype als nu, en toen ik er bij de cd-winkel (een soort van iTunes, maar dan met echte mensen, hu) naar vroeg bleek de box negentig gulden (een soort van- enfin) te kosten, zodat ik van aanschaf moest afzien. Ter compensatie zette mijn vader Opening van Philip Glass op waardoor ik er in één klap twee nieuwe muziekfascinaties bij had, maar dat is een ander verhaal.

Het begon te regenen en één voor één gingen de kaarsjes weer uit.

Simeon ten Holt is dood. Leve Simeon ten Holt!