Als kind al vroeg ik me af: als ik politieagent/taxichauffeur/ brandweerman/piloot word, krijg ik dan ook een cursus ‘portofoon ontcijferen’? Ik heb nooit, en tot op de dag van vandaag nog steeds niet, begrepen hoe een mens in vredesnaam in staat is KVHHCwahDstraGGG nul zeven WEWWHHGHH te horen en zonder ogenschijnlijk blikken of blozen te begrijpen dat er een opstootje is bij het Rembrandtplein.

Dan spring je na jaren voorbereiding van een epische negenendertig kilometer hoogte uit een weerballon, hebt een paar passende (potentieel) laatste woorden ingestudeerd, en het enige wat het publiek ervan meekrijgt is een amorfe kakofonie van geblaas en gekraak. Sorry Felix, dat kwam niet helemaal lekker door, kun je dat nog een keer doen?

Waarom is commerciële communicatieapparatuur van zulke baggerkwaliteit?

Antwoord: dat is die apparatuur helemaal niet, het zijn de gebruikers. Elke bruiloftsgast kent het fenomeen ‘tante Bep die de microfoon opeet’: veels te dicht op dat ding gaan staan praten zodat haar leutige ABC-rijmpje als een afgrijselijk vervormd geraas de zaal in tettert. Inclusief kunstgebit.

Afstand houden is het devies, weet je na zo’n ervaring dan ook. Maar wat doen die militairen, kosmonauten en parkeerbeheerders? Die brullen van drie millimeter afstand in hun apparaat!

Dan zou je toch zeggen: a) leer die mensen hoe ze dat ding moeten gebruiken; b) geef ze een ding waar je zo dicht op kunt praten. Die zijn er namelijk. Elke kwelende bakvis bij So You Think You Have A Voice heeft haar microfoon bijkans in haar amandelen en nog steeds perfect geluid. Waarom krijgen luchtverkeersleiders, buschauffeurs en productieplatformoperatoren dan van die afgeragde walkietalkies mee die elk pufje en smakje tot onherkenbare proporties opblazen?

Omdat ze niet willen dat wij meeluisteren, dat is het. Of dacht u dat het toeval was dat die sprong boven Roswell plaatsvond? Weerballon, túúrlijk.