Ja terug uit Madrid weer! Zaterdag al, om precies te zijn. Was leuk. Warm, ook.

Ik kan nu al mijn weergaloze foto’s met u gaan delen met fraaie gevels en blije tapas etende mensen erop, maar het dunkt me onderhoudender het bij één observatie te laten.

Waar ik me namelijk de hele week kapot over heb lopen fascineren is het lampje in de metro. Dat heb je soms hè (of ik dan), van die kleine dingetjes die je mateloos intrigeren en die anderen schijnbaar ontgaan. Als kind al last van. Waarom Nijntje een kruisje heeft als mond en zijn ouders een extra dwarsstreep. Dat als je een gladmat oppervlak onder een heel schuine hoek bekijkt het ineens spiegelend wordt. Hoe een stationsklok elke minuut een paar tellen stilstaat en toch gelijk blijft lopen. 

En dat de Madrileense metrolampjes eruit zien als onweerstaanbare zuurtjes.

Het intigerendste is dat de lampjes van binnenuit lijken te gloeien. Maar ze staan uit, dat heb ik natuurlijk wel even gecontroleerd. Moet dus iets met interne reflectie te maken hebben, van precies het juiste soort om die smakelijke egale doorschijn te veroorzaken. Je (ik dan dus) vraagt je altijd af of er iemand is geweest die daar bewust over heeft nagedacht. En over de volmaakte naadloosheid waarmee het bolletje in zijn fitting past. En ’s avonds is gaan slapen vol voldoening over zijn schepping.

Dus. Tot zover. Dan ga ik nu weer met mijn garenklosje spelen en de decimalen van pi achterstevoren opsommen.

(En ja, ik weet dat Nijntje een meisje is, maar dat kan me geen FLUIT schelen.)