Aanstaand weekend is alweer de vierde keer dat er in het Orgelpark te Amsterdam het Min of Meer Minimal-evenement wordt gehouden, met werk van gebruikelijke verdachten als Philip Glass, Steve Reich (blijkt vandaag jarig te zijn), Terry Riley, Arvo Pärt en aanverwanten. Erezetel krijgt traditiegetrouw het stuk Canto Ostinato van nog altijd in leven zijnde kluizenaar-in-ruste Simeon ten Holt, uitgevoerd op orgels en piano’s. Er wordt wel een beetje erg mee gekoketteerd met die Canto de laatste tijd (zelfs Youp van ’t Hek zat in de zaal vorig jaar), maar dat doet in het geheel niets aan de schoonheid af. Bezie bijvoorbeeld eens de volgende adaptaties:

Aart Bergwerff doet zijn ding in de Dom (derwisj: Kadir Sonuk):

Oscar Alblas en kompaan doen het op vibrafoon & marimba:

Ivo Janssen doet het helemaal alleen in de Prinsentuin:

En tenslotte, de origineel bedoelde* uitvoering: vier piano’s, integraal en verder niet lull’n:

Dus! Er zijn nog kaartjes. Dankzij die reuzefijne cultuursubsidiestop van onlangs niet zo spotgoedkoop meer als voorheen, maar nog altijd alleszins betaalbaar voor zoiets prachtigs.

Update 8-10-2011: ’t Was weer schitterend (hier een verslagje van orgelliefhebber Hendrik-Jan de Wit), al heb ik met alle respect ook betere uitvoeringen bijgewoond. Een mens wordt kritisch hè.

* Dit blijkt niet helemaal te kloppen: vrijdag kregen we te horen dat de Canto Ostinato in een vroeg stadium Perpetuum heette en bedoeld was voor twee piano’s en orgel. Meneer Ten Holt heeft al die tijd geweten hoe mooi het zou klinken!

Update 18-11-2011: Ook dat klopt niet helemaal. Ik ben Het Woud en de Citadel aan het lezen, en daarin verneem ik dat het stuk niet voor orgel was bedoeld, maar dat bij de première in 1979 de vierde piano wegens budgettaire redenen een electrisch orgeltje was. “Tot grote hilariteit van het publiek.”