Waar het raakvlak tussen boodschap en bericht het mededeelzame aanroert, daar bevindt zich de communicatie. Als handvat van de ene hersenpan naar de andere hakt de mens stukjes werkelijkheid in rudimentaire vormen die als visvoer dienen voor de camera obscura die ons waarnemingsvermogen heet. Symboliek als concretie; omen als nomen. Maar de praktijk zou de realiteit niet zijn als er in die wrijving van discoursen niet onverhoopt een faux pas de deux optrad. De dichter kan zijn strofen nog zo zorgvuldig formuleren, de tanden die aan de vergankelijkheid van zijn medium knagen vallen buiten de perceptiekaders van hetgeen hij uit handen geeft. Schilderij wordt fotokopie; sonate wordt sirene. De brug tussen intentie en interpretatie is geslecht door het wanbegrip van het overdrachtelijke, de achteloze passant in een vacuüm van misverstane abstractie achterlatend.

Met zijn werk Wat? (2004-2010) tracht veelbelovend jong opkomend talent D. Rabkikker in een reeks foto’s zonder weerga de serendipische kinken in de kabel van de babylonische informatiemaatschappij op onopgesmukte wijze in beeld te vatten. Gebruik makend van het spanningsveld tussen ruw, slecht afgewerkt materiaal en impulsieve kadreringen slaagt hij er op vernieuwende, welhaast innovatieve wijze in om een effect te bereiken.