Harpo Ostinato

Laatst berichtte ik over het verschijnen een uitvoering van de Canto Ostinato op harp. Vorige week kreeg ik de cd binnen, en die is de moeite waard. A priori ben ik nogal terughoudend met harpen, omdat ze bij mij doorgaans een portie Beatrix Potter/Little House on the Prairie/Sound of Music-associaties oproepen om U tegen te zeggen, maar ik weet dat het instrument, mits met beleid gehanteerd, ook heel mooie dingen teweeg kan brengen waar het glazuur niet van van je tanden springt. En, zoals gezegd, daar slaagt deze dame heel niet onaardig in. Assia Cunego heet ze, van Italiaansen huize, en ze doet het helemaal alleen.

Mijn verzameling Canto’s Ostinato begint een beetje groupie-achtige dimensies te vertonen, maar op die manier kun je wel heel goed vergelijken welke kanten de interpreteurs allemaal met het stuk op gaan. Zoals bekend heeft componist Simeon ten Holt de invulling zeer vrij gelaten, en dat merk je dan ook in de verschillende versies, waaronder de onderhavige. Cunego haalt meerdere vindingrijke vondsten uit waar eerdere uitvoerenden nog niet op waren gekomen. Toegegeven, daar zitten ook streken bij waarvan ik zeg, ‘Hela Assia, waarom doe je dàt nou?’ (zoals botweg een pauze inlassen na Sectie 15, of een veelbelovende kadans vroegtijdig weer afbreken), maar ook hele verrassende.

Zo bouwt ze het Thema heel mooi subtiel op: in plaats van alle tonen meteen in één keer te spelen voegt ze er voorzichtig telkens een toon aan toe, wat het gevoel van voldoening wanneer ze de melodie eindelijk bereikt zeer ten goede komt. Ook van de melodieuze Sectie 55 (hoor hieronder) maakt ze een uiterst fraaie passage. Ze varieert rijkelijk in dynamiek (wat ook als storend kan worden ervaren, als in dat je steeds je volumeknop moet bijdraaien), van opzwepend en luid tot uiterst stil en dromerig. Het geheel deed het erg goed in het langsglijdende sneeuwlandschap waar ik doorheen treinde.

Kortom: een puike toevoeging aan de collectie. Misschien niet zo’n gouden greep als Aart Bergwerff op z’n orgel, maar dan toch zeker een zilveren. En ik geef het je te doen, in je eentje tweeënzeventig minuten lang (we zullen haar die pauze maar vergeven) een harp beroeren.

PS. En naar aanleiding van deze harpversie heeft Ivo Janssen dan weer besloten een solo-piano-uitvoering te wagen. Misschien moest ik na de versie voor doedelzak maar een beetje gaan ophouden met verzamelen. (Er is overigens serieus een uitvoering op saxofoons in omloop.)