’t Is alweer een tijdje terug, maar afgelopen oktober nam mijn vader me weer mee naar het Orgelpark, een toejuichelijk initiatief dat het verschijnsel orgel in al zijn verschijningsvormen koestert. In een luchthartig geherdecoreerd voormalig kerkgebouw in Amsterdam staan vier enorme en minstens evenzovele kleinere orgels opgesteld, waarop men geregeld uitvoeringen ten gehore brengt van allerhande allooi. In oktober is er steevast een weekend ingeruimd voor de minimal music, gewijd aan stukken van bijvoorbeeld Philip Glass, Steve Reich en Simeon ten Holt.

Van laatstgenoemde werd de bekende Canto Ostinato uitgevoerd, een sprookjesachtig meditatief werk dat uren voortkabbelt. Op de doorgaanse piano’s is dat al een genot om bij te wonen, maar de onderhavige begeleiding door orgel verleende het stuk dimensies die ik niet had vermoed. Gedurende het stuk verplaatste organist Aart Bergwerff zich van orgel naar orgel en nam in sommige passages het spel zelfs geheel van de pianisten over. Wonderschoon.

Na afloop raakte mijn vader met Bergwerff aan de praat en heb ik een cd van hem gekocht waarop hij de Canto Ostinato solo op orgel uitvoert, in de Lebuïnuskerk in Deventer. Zonder piano’s, maar niet minder prachtig. Sterker: hoe meer ik ernaar luister, hoe meer ik ertoe neig deze uitvoering mooier te vinden dan de pianoversie. Hier een fragment (Thema):

Koop de hele cd hier (niet op dat stuitende grafisch ontwerp letten).

Updeetje: de Canto Ostinato is sinds kort ook in een uitvoering op harp voorhanden, door ene Assia Cunego. En nee, dat is helemaal niet zo wanstaltig als u denkt. Luister maar: