Machinarium

Het is maar zelden dat een computerspel mijn bekoring wekt. Ik bedoel, ik mag graag rondraggen in raceauto’s of een WOI-driedekker uit de lucht knallen, maar daar zou ik een ander predicaat dan ‘bekoring’ aan willen hangen. Heel soms echter duikt er een spel op waar niet anders dan de meest toegewijde estheten achter kunnen zitten. Grote kans dat we dan te maken hebben met een zogenaamde adventure: een wondere fantasiewereld waar je in wordt gedropt en waar je zelf maar moet uitzoeken wat je er te zoeken hebt of hoe je er weer uit komt. Doodmaken of -raken is niet mogelijk, hoe graag je dat misschien zou willen als je na elf pogingen nòg niet uit een puzzel komt. Maar de vreugde als je dan uiteindelijk toch de oplossing vindt is onvergelijkelijk, en de schoonheid van de fantasiewereld in kwestie is op zichzelf al een traktatie. En niet te vergeten: vroeg of laat heb je het spel uitgespeeld, zodat je weer naar buiten kunt om van de echte wereld te genieten.

In de jaren ’90 hadden we de adventures Myst en Riven (zie plaatjes hierboven), die eigenlijk nog steeds niet overtroffen zijn. Maar dit hier komt een heel eind in de buurt: Machinarium. Ik had het aanvankelijk van The Pirate Bay geript zoals elk gezond mens, maar dit is zo ontzettend mooi vormgegeven, en humoristisch bovendien, dat ik tot aanschaf ben overgegaan.

Aangenaam niet-braaf van sfeer, gezet in een duistere tekenstijl die aan Franquin en Dr Seuss doet denken, en tegelijkertijd luchthartig door de droge handelingen van het sullige robotje waarmee je door de wereld wandelt en de (eveneens robotische) personages die hij op zijn weg tegenkomt. Hier kunt u de demo spelen; ga daarna de volle versie kopen voor de flutprijs van 13 euro, want zo steunt u de toffe lieden die erin slagen de verschijnselen ‘computerspel’ en ‘bekoring’ bijeen te brengen!

(En voor één keer een pluskudo aan GeenStijl, want, eerlijk is eerlijk: via hen ben ik op dit spel gekomen.)