En daar ben ik weer!

Dat was bar hè, twee maanden zonder Drabkikker. Ik weet het, zelf heb ik mij ook behoorlijk gemist. Maar het moest even, want nu heb ik een belangrijk gedeelte van mijn proefschrift af, iets waarvan ik nooit gedacht had dat het ooit zou gebeuren. Er zijn natuurlijk nog allerhande stadia te doorlopen, zoals conclusies schrijven en stellingen poneren, dus we zijn er nog niet, maar in ieder geval is het einde nabijer dan ooit.

Zodoende kan ik schoorvoetenderwijs wel weer een beetje aan het blogposten slaan, vind ik. En u dacht natuurlijk niet dat ik in de afgelopen twee maanden helemaal niks aan materiaal heb lopen opsparen. Precies. Dus, omdat u zo trouw mijn wederkeer hebt afgewacht, ga ik u dat materiaal bij dezen in heel zijn volledigheid over u uitstorten. Zit u er klaar voor? Daar komen ze; één post per uur!