He seemed to be having an argument with himself. After a while Gollum stopped weeping and began to talk. Bilbo halted and flattened himself against the tunnel-wall. Suddenly Gollum began to weep, a whistling and gurgling sound horrible to listen to. ‘It’s gone, gollum. It slipped from us, after all these ages and ages! Curse it! That’s it. When we came this way last, when we twisted that nassty young squeaker. Yes, that’s it. How did we lose it, my precious? Curse it! My birthday-present!’
He hurried a little, getting as close as he dared behind Gollum, who was still going quickly, not looking back, but turning his head from side to side, as Bilbo could see from the faint glimmer on the walls. He was at last beginning to guess himself. Bilbo pricked up his ears.
‘My birthday present. He’s found it, yes he must have. Oh we guess, we guess, my precious. What has it got in his pocketses? It’s gone! Curse the Baggins! Curse it! curse it! curse it!’ hissed Gollum.
Een oud experiment dat ik aantref in een schriftje uit de vroege jaren 2000: neem een stuk bestaande tekst en keer de volgorde van de zinnen om, maar laat de woordvolgorde in de zinnen zelf onaangeroerd.
Geeft een leuk vervreemdend effect: je voelt dat er iets niet helemaal klopt, maar omdat de zinnen individueel gewoon lopen heb je niet meteen precies door wat er schort, en soms lijken de hergeschikte zinsverbanden op een andere manier alsnog weer te kloppen. Werkt ook wel aardig met gedichten.
Verwant geintje: Alfasyntax.
Drabkikker 