Goed, zoals aangekondigd ben ik per vandaag een weekje in Irak. Drabkikker in Mesopotamië, hoe verzin je het!

Wat ga ik daar nu eigenlijk doen? Wel: ik ga samen met een Leidse hoogleraar naar de Salahaddin Universiteit in Erbil (ofwel Arbil / Hawler), waar we onder meer een lezing gaan geven, en de mogelijkheden bespreken over het opzetten van een samenwerkingsprogramma in de Aramese Studiën. Ze gaan daarvoor mensen nodig hebben die bijvoorbeeld Syrisch kunnen doceren, wat dus eventuele toekomstperspectieven voor mij in petto zou kunnen inhouden.

Natuurlijk retestoer, zo’n reis, maar ook best een tikje spannend. Niet zozeer qua onveiligheid ofzo (Noord-Irak is betrekkelijk in orde op dat gebied), meer dat ik benieuwd ben hoe ik het daar ga vinden. Wat voor mentaliteit heeft men daar? Kun je oprecht jezelf zijn of moet je de hele tijd een diplomatieke façade ophouden? Is het een stel fanaten met wie geen genuanceerd gesprek mogelijk is, of staat men open voor afwijkende zienswijzen? Sta ik open voor afwijkende zienswijzen?

Maar kom, het heeft geen zin om dit soort dingen vooraf te bespiegelen. Ik ga gewoon zo onbevangen mogelijk daarheen en laat de indrukken over me heen komen. Het zal hoe dan ook een interessante ervaring zijn, en naar alle waarschijnlijkheid zelfs regelrecht leuk. Naar Irak, wie beleeft er nu zoiets!

Ik zal al mijn wederwaardigheden te boek stellen, zodat u ze na mijn terugkeer kunt lezen. Woensdagavond de 14e ben ik weer terug.

PS. En uiteraard wordt het ook lekker warm. Mij benieuwen hoe dat combineert met het dragen van nette pakken.