Okee, alles goed en wel met die weersomstandigheden, maar: hoe komt die sneeuw eigenlijk zo glad?

Ha, die weet ik! hoor ik u denken. Mijn gewicht oefent druk uit, waardoor het laagje sneeuw (of ijs) onder mij een beetje smelt. Nat is glad, en zo zit dat.

En dat is dus fout. Samen met dat van die vliegtuigvleugels staat dit antwoord in elk leerboek gewoon blatant onjuist te wezen. Hoe, namelijk bijvoorbeeld, verklaart u dat ook een ijshockeypuck gladheid van het ijs ondervindt, terwijl die maar anderhalf ons weegt? Als je aan het berekenen slaat blijkt dat zelfs Paul de Leeuw op klapnoren de temperatuur van het ijs nog geen graad doet stijgen, veruit onvoldoende om het vloeibaar te maken.

Maar, hoe zit het dan wel? Houd uw adem in: dat weten we niet. Gewoon, niet! Ontwikkelde gissingen te over (het is de wrijving / nee man, ijs heeft gewoon van zichzelf al een intrinsiek laagje vloeibaar / ah nee juh, het komt door al dat diwaterstofmonoxide in ons drinkwater), maar geen ervan slaagt erin te verklaren waarom Paul bij de minste schuifel vol op zijn kanis gaat.

Tsss, en dat bouwt torens van een kilometer en stuurt ruimteschepen naar Pluto. Gelukkig dat we tenminste wel weten hoe poezen spinnen – oh, wacht.