Ma is de Japanse aanduiding voor ‘negatieve ruimte’ (waar hunnie in d’rlui kunst immers rijkelijk van wanten mee weten) en dat is dan ook het principe achter dit nieuwe schriftsysteemideetje dat ik zoëven had: een schrift waarbij de ruimte tussen de letters de betekenis uitmaakt in plaats van de letters zelf.
Neem bijvoorbeeld dit proefalfabet:
De blauwe vlakken zijn de ma’s, de negatieve ruimtes die tussen de uiteindelijke letters moeten komen. Dus als je dan Drabkikker wilt schrijven neem je eerst de bijbehorende ma’s uit het alfabet:
Vervolgens bouw je lettervormen die er zodanig uitzien dat ze aangrenzenderwijs de desbetreffende negatieve ruimtes veroorzaken:
En ten slotte laat je het blauw weg. Beetje sympathiek afspatiëren, en hopla:
Merk op hoe dezelfde letter (r, k) er op verschillende posities in een woord totaal verschillend uit kan lijken te komen zien, omdat het oog van nature denkt dat het naar de zwarte lijnen moet kijken in plaats van naar de ruimtes daartussen.
Leuk concept wel, niet? Er kan nog uitgebreid gepoetst worden aan slimmere vlakverdelingen en elegantere vormen, maar verplichtingen roepen mij, dus dat een latere keer.
Afbeeldingen die ik in de loop der eeuwen van internet heb geplukt omdat ze op enigerlei wijze mooi, leuk, grappig of anderszins bewarenswaard waren. Ik denk, ik deel ze eens met u.
Van de meeste plaatjes heb ik niet bijgehouden wie ze heeft gemaakt; u kunt een achterhaalpoging ondernemen met bijvoorbeeld TinEye. Mocht u zelf rechthebbende zijn en uw hooivork reeds aan het bijpunten: vraag en ik verwijder.
Goed. De driemaandengrens is met ruime schoot gepasseerd, dus in Drabtermen kunnen we dan voorzichtig van een beklijvende bekoring beginnen te spreken. En wel in het onderhavige geval: het hakken van letters. In natuursteen. Met beitels enzo.
Henk had ook het een en ander aan eigen werk meegebracht ter illustratie. Oef. Nu ben ik natuurlijk mijn hele leven al een liefhebber van de lekkerdere letter, maar wat deze man maakt is werkelijk om week van in de knietjes te worden. Loepstrakke haksels, gebalanceerd en levendig, sierlijk en vol kracht. Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar dit soort vormen brengt mij in een staat van zowel opwinding als ontroering.
Duidelijk dat technische vaardigheid met beitel en klopper één ding is, maar een esthetisch oog nog eens een heel hoofdstuk apart. En daarbovenop een echt innemend mens ook, deze Henk; onbraaf en wars van opsmuk, met een ziel die waarschijnlijk precies maakt dat wat hij maakt zo mooi is, zonder dat het kleverig of zweverig wordt. Integendeel.
Dus, ik huiswaarts met een rugzak vol begeesterdheid en een buitengewoon knullig bebikt stukje marmer (en de constatering dat ik mijn aantekeningenblok bij de workshop had laten liggen met de eerste aanzetten van mijn zojuist bedachte Aprilschrift erin, maar dat is dankzij Henk allemaal weer goed gekomen – hierover misschien een latere keer want daar hangt nog een leuk muizenstaartje aan). (Update: lees het muizenstaartje hier.)
Drabs brakke haksel
Terstond Henks website erop nageslagen en met mijn vader gedeeld, die per slot van rekening de oer-aanwakkeraar van mijn grafofiele vlammetje is en zulks niet minder kan waarderen. Inderdaad, die stond ook met de kaken te klepperen en merkte op: Zeg, maar deze man geeft zomercursussen. Verjaardagskado?
Wohola, dat slaan wij niet af zeg! Nou, en zo kwam het te pas dat ik de begindagen van juli in Ulft en omstreken heb doorgebracht. Henk haat woorden als “passie” (de stenen waar hij in bovenstaand filmpje aan bezig is heeft hij nadien expres in tweeën gebroken) dus ik weet even niet of “inspiratie” dan wel mag, maar dat is wel zo’n beetje de beste samenvatting van de driedaagse cursus. Ik moest me inhouden niet de hele tijd als een hondje om hem heen te hupsen. Jamaar ik vind álles wat je doet geweldig!
Tom Perkins – The Art of Letter Carving in Stone
Welaan. Zo gezaaid, zo geoogst, en nu heb ik zelf een setje beitels in huis gehaald en me een bescheiden hakhoekje in het berghok gebouwd, bijgestaan door het prachtboek The Art of Letter Carving in Stone. Het knullige biksel van april begint langzaamaan op een letter te lijken, al is het duidelijk dat ik nog even een decenniumpje mag dooroefenen voor ik het net zo strak kan als de meester.
Een groot genoegen kortom, dus allen dank die mij op dit fraaie pad hebben doen belanden! Vervolgen volgen ongetwijfeld. Als er nog iemand stukjes natuursteen heeft liggen om op te oefenen: van ganser harte.
Met mijn digitale onlinevrienden (dezelfde inderdaad) een uitwisseling naar aanleiding van de zojuist ontdekte schilderijen van Jason Anderson, dat oranje+blauw blijkbaar niet alleen een veelgebruikt kleurschema in films is omdat het zo lekker knalt, maar dus ook op doek.
Nou, dus dat ik met onderstaand op deze trend inspelend maaksel met gemak twaalfhonderd euro moet kunnen vangen. Wat zeg ik: zeventienhonderd, want er zitten ook nog eens gulden sneden en regels-van-derden in. Plus overduidelijke reminiscenties aan horizonnen en zonsondergangen, dus dit is gewoon een schijntje, waar wacht u nog op?
U kunt het geld overmaken naar rekening 2,618034 t.n.v. D. Rabkikker te alhier. Zelf even een printje maken, dat scheelt opstuurkosten.
Het bevredigendere type stoommachine, heden in het Openluchtmuseum te Arnhem. Word ik blij van. Kijk dan die meedeinende potjes smeerolie!
Tevens ook: Kunnen wij even als de wieswiedeweerga het oude RET-logo in Rotterdam herintroduceren gaarne in plaats van het huidige wanbaksel ja? Dank u namens alle typografieminnende klootbewoners.
Dit probleem (gheh) speelt in het Nederlands net ietsje minder geloof ik, maar vergelijkbare zaken doen zich ook hier voor. In Engelstalige regionen zijn er mensen (vooral oudere) die het onbeleefd vinden als je thank you beantwoordt met no problem, maar ook mensen (overwegend jongere) die you’re welcome juist onbeleefd vinden.
Ik kan me op zich in beide bezwaren inleven: no problem suggereert dat ’s gespreksparners vraag/verzoek kennelijk ook wél een probleem had kunnen zijn, terwijl you’re welcome impliceert dat je het volstrekt gepast vindt dat de ander jou bedankt, daarmee potentieel hautain uit de hoek komende.
Hoogoplopendgesteggelalom. Punt is: beide kanten hebben ongelijk. We moeten dit soort uitdrukkingen namelijk helemaal niet letterlijk nemen, want het zijn fatische uitdrukkingen. Zegwat? Over naar Tom Scott, die deze en verwante gevallen van pragmatiek nader uitlegt:
(Niet dat ik nu zeven jaar na dato inmiddels wél weet wat je op What’s up dient te antwoorden, maar goed.)
LEGO kondigt Braille Bricks aan. Wat cool! Hadden we al een woord voor ‘concept dat zo vanzelfsprekend is dat het achteraf gezien altijd al bestaan had moeten hebben alleen kwam er even niemand op’?
![[Photo: courtesy Present & Correct]](https://drabkikker.files.wordpress.com/2019/08/kerncentrale.jpg "Kerncentrale")
