Het is niet mijn beleid om al te vaak stil te staan bij hoe kut het met de planeet gaat, maar de laatste tijd schrik ik wel weer erg van de berichten over wat er allemaal met de natuur aan het gebeuren is, en dat ik daar zelf vrolijk aan meewerk. Bah. Een greep:
Bezig doende aan een nieuw schriftsysteem dat ik vorige week spontaan voor ogen kreeg gezweefd. Het bestaat uit een soort verticale kolommen waarin links en rechts zigzaggende patronen zijn aangebracht, met een eigenaardig-lelijke maar toch ook weer aangename esthetiek tot gevolg. Houtsnijwerkig, of tactiele-Inuït-kaart-achtig. Zoiets:
Hier staat nog niks, omdat ik eerst bezig ben te inventariseren welke vormen prettig werken om er een alfabet van te bouwen, maar dit is het idee. Ondertussen stelt Absent Martian als naam Nami voor want dat betekent ‘golf’ in het Japans (als in tsu-). Wel, why ook not, al kan ik nog niet beloven dat het eindresultaat er ook inderdaad als golven uit gaat zien.
Geïnspireerd door de jaloersmakende filmpjes van Clickspring (de man die onder andere al enkele jaren bezig is aan een zo ambachtelijk mogelijke replica van het Antikytherading) de bevlieging gekregen om eens mijn eigen Oostindische inkt te maken.
Ziet er namelijk nogal makkelijk uit. Recept vermeldt roet, water en schellak. Kinderspel. Okee. Schellak kopen dus. Rondgoogelen wat dat überhaupt eigenlijk is (een afscheidsel van luizen, blijkt), dingen vernemen als dat de lichte soort wordt aangeduid als ‘blond’, zakje bestellen op internet.
Mal spul. Het wordt aangeleverd als losse hard-karamel-achtige schilfertjes, die desgeprobeerd nergens naar smaken en nergens naar ruiken. Totdat je er een vlammetje bij houdt, dan komt er ineens een subtiele geur vrij, die raar genoeg fruitig, snoepjesachtig is. Komt door esters, opperen mijn daartoe strekkende contacten (= Frank).
Goed, die schilfers dus oplossen in water. Blijkt dat dat helemaal niet kan. Verhitten dan? Nee, daar wordt het alleen maar een dikke kauwgkommige massa van. Waar je verrassend lange draden uit kunt trekken, die daarna weer plastic-hard opdrogen.
Heu, maar dat recept dan? Ah, verpoederen. Goed. Stampiestamp in de vijzel, halve kamer onder de rondgesprongen snippers, weer die snoepjesgeur, voorraadje gruis. Lost nog steeds niet op, maar dat doet roet per slot van rekening ook niet. Blijkbaar moet het een soort suspensie worden, opperen mijn (etc.)
Ondertussen vernemen dat schellak wél oplost in alcohol. ’s Anderendaags fles daarvan inslaan bij drogist (‘Het is toch wel voor uitwendig gebruik hè’), en inderdaad: enige uren geduld en schudden later is het resultaat een stroperig potje schellak-lak, dat verleidelijk naar een goedkoop likeurtje ruikt.
Inmiddels al helemaal geen zin meer hebben om roet te verzamelen (het gruis van barbecuekooltjes blijkt niet zwart & fijn genoeg, dus dan moet je een fikkie stoken met een keramieken kom erboven, wat dus in de achtertuin zou moeten onder de welgemeende argusblikken van de buren, hmnèh) en in plaats daarvan lustig aan het lakken slaan met de lak.
Halverwege op het idee komen om er een blaadje bladgoud doorheen te roeren (want wie heeft er nou geen bladgoud in huis), zodat dingen behalve een hoogglanslaag ook nog brokkeltjes glinster meekrijgen.
Tevens na een geruime kwijttijd je macrolensje weer terugvinden, en ziedaar voilà, een hele avond pret!
Jaren geleden schreef ik al eens over hoe ik nóg meer jaren geleden “repetabsen” placht te maken: repetitief-abstracte gedichtachtige recitaten met vervreemdende ritmische effecten opgebouwd uit Nederlandse woorden. En dat ik daar altijd nog eens iets mee wil.
Nou, bij dezen dan iets. Repetabs 19, een vierlaags exemplaar dat ik destijds computermatig in elkaar heb gefabriceerd door mezelf over mezelf heen te dubben, nu voor het eerst exclusief met begeleidende tekst!
