Het bevredigendere type stoommachine, heden in het Openluchtmuseum te Arnhem. Word ik blij van. Kijk dan die meedeinende potjes smeerolie!
Tevens ook: Kunnen wij even als de wieswiedeweerga het oude RET-logo in Rotterdam herintroduceren gaarne in plaats van het huidige wanbaksel ja? Dank u namens alle typografieminnende klootbewoners.
Dit probleem (gheh) speelt in het Nederlands net ietsje minder geloof ik, maar vergelijkbare zaken doen zich ook hier voor. In Engelstalige regionen zijn er mensen (vooral oudere) die het onbeleefd vinden als je thank you beantwoordt met no problem, maar ook mensen (overwegend jongere) die you’re welcome juist onbeleefd vinden.
Ik kan me op zich in beide bezwaren inleven: no problem suggereert dat ’s gespreksparners vraag/verzoek kennelijk ook wél een probleem had kunnen zijn, terwijl you’re welcome impliceert dat je het volstrekt gepast vindt dat de ander jou bedankt, daarmee potentieel hautain uit de hoek komende.
Hoog oplopend gesteggel alom. Punt is: beide kanten hebben ongelijk. We moeten dit soort uitdrukkingen namelijk helemaal niet letterlijk nemen, want het zijn fatische uitdrukkingen. Zegwat? Over naar Tom Scott, die deze en verwante gevallen van pragmatiek nader uitlegt:
(Niet dat ik nu zeven jaar na dato inmiddels wél weet wat je op What’s up dient te antwoorden, maar goed.)
LEGO kondigt Braille Bricks aan. Wat cool! Hadden we al een woord voor ‘concept dat zo vanzelfsprekend is dat het achteraf gezien altijd al bestaan had moeten hebben alleen kwam er even niemand op’?
In de categorie ‘beroepsdeformaties die een mens misschien liever niet zou hebben gehad maar als je er eenmaal mee zit is er geen weg terug’: overal foute apostroffen zien.
Ja. Waar maakt een mens zich druk over hè. NOU, HIEROVER DUS. RIEKEN, ZEISEN EN PEK MET VEREN!
Hoe zit het namelijk ook alweer? In de wereld van leestekens heb je meerdere smaken ‘hoge komma’, zoals daar zijn de (enkele) aanhalingstekens en de apostrof. Slechts kniezoren (ik dus) zullen er nader naar omkijken, maar die tekens verschillen dus van elkaar in uiterlijk, en wel als volgt:
Een aanhalingsteken openen ziet eruit als een zesje; een aanhalingsteken sluiten en een apostrof zien er allebei uit als een negentje:
Die je dan vervolgens op allerlei leuke manieren met elkaar kunt combineren:
Dit gaat onverwonderlijkerwijs te pas en te onpas mis, en dan vooral waar het een apostrof betreft die aan de linkerkant van een woord staat. De oorzaak ligt voor een belangrijk deel bij tekstverwerkers, browsers en digitale aanverwanten: Anglofoon als die van huis uit zijn snappen ze het concept van een Nederlandse apostrof vaak niet en zetten hem automatisch om naar een aanhalingsteken openen. Zelfs mijn blog blijft niet gevrijwaard: Als ik Fiets 'm erin typ krijg ik automatisch een ‘m en moet ik expliciet in de html-code duiken om hem naar ’m te verbeteren (voor de benieuwden: de juiste code is ’).
Dus. Je kunt het de gemiddelde leestekengebruiker nauwelijks kwalijk nemen dat het misgaat. Maar dat wil nog niet zeggen dat we dergelijke wantoestanden zomaar blik- en bloosloos over onze kant hoeven te laten gaan! Bewustwording is stap 1 naar een betere wereld! Scherpt uw snede en werpt de barricaden der interpunctionele onderdrukkenis van u!
En, ik bedoel, als er instanties zijn die zich op de bres werpen tegen verkeerde spaties, dan mag ik best de Stichting Onjuist Apostrofgebruik in het leven roepen. Met gratis ongelukkig acroniem.
Bij dezen dan ook ter plekke per direct. Treft u voortaan een foute apostrof aan in het wild? Stuur ’m (← See what I did there?) naar hier of slaak een tjilp onder vermelding van #StichtingOnjuistApostrofgebruik! Dan zorgen wij voor de rest. (Koffie of zo.)
Maanlanding. 50 jaar geleden. Niet ontgaan zijn. Geen blog aan wijden. Zelf even complotvideo’s zoeken. Wel plaatje. Is grappig.
Updeetje van later in de week: tevens station Waterlooplein:
Dat je zoals iedereen weleens random aan Google Maps zwengelt, en dat je dan in compleet onvermoede oorden verzeilt. Zoals Norilsk, een van de noordelijkste grote steden ter wereld en een cliché van Siberische knusheid. Ontstaan uit oude goelags, alleen bereikbaar per boot of vliegtuig, nikkelfabrieken waar je levensverwachting van keldert tot rond de veertig, te hoog boven de poolcirkel voor bomen, dat werk.
Maar zelfs daar ontkomen ze niet aan de Streetview, constateerden mijn globetrotmatties en ik zojuist tot ons mengsel van verbazing en hilariteit. Ten eerste moet ik eerlijk toegeven dat ik akeliger oorden heb gezien (sorry nog, Lelystad); ten tweede kwamen we niet meer bij van de monochrome winterpakken die ze in Norilsk kennelijk dragen:
Dus, wij natuurlijk onverwijld op zoek naar waar we zo’n outfit kunnen kopen, klaar om op onze eerstvolgende trektocht (de vorige was naar Norg) subiet naar het verre noorden af te reizen. Nou. Blijken de zaken toch nét even anders te liggen:
Hahaha. Flut, dat viel op zich te raden. Jammer, maar alsnog tamelijk briljant.
