
Wat ik u aan zelfbedachte schriftsystemen toon is meestentijds van tottevredenheidstemmende of dan toch tenminste daartoepotentiebiedende aard.
Onvermijdelijkerwijs echter ligt de berm van de weg naar glorie, triomf & succes rijkelijk volgestort met karnemelkpakken, babypoppenrompjes en pisvlekmatrassen, oftewel de ideeën die echt te flauw, lelijk of inspiratieloos zijn om als langgediend schriftbedenker zelfrespectabel mee uit de hoek te kunnen komen zetten zonder geheel terechte publiekelijke schandpaalnageling met tomaten.
Maar omdat ik vandaag een magistraal baggerhumeur heb laat ik er lekker toch eentje zien. Expres.

Daar het alfabet. U ziet, het begint al vol spruitjeslucht, want het is dus gewoon een oersaai één-teken-staat-voor-één-letter-systeem, zonder ook maar een poging tot verdere kwinken ter aanleuking. Leestekens? Cijfers? M’n rug op.
Vervolgens zijn alle letters gebouwd op exact hetzelfde vormstramien, wat in ieder Hoe Geen Stom Schrift Te Ontwerpen-handboek keihard bovenaan de lijst Don’ts staat te prijken met het Armeens als huilenswaard praktijkvoorbeeld. Dan ten slotte als kers op de vlaai zijn het ook nog eens gewoon bruut lelijke letters.
Nou, en die letters zet je dan achter elkaar zodat ze direct op elkaar aansluiten. Hoera, toch nog een halfwassen gooi naar vondstigheid. Die uiteraard al tachtig keer eerder is bedacht.

Dus. Bah.