“Anders haal ik Drabkikker nooit in” zegt-ie. Mag ik éven opwerpen dat dit geldt als een inhaling van minstens tien van mijn talen c.q. schriften? Wauw, kijk dit dan gaaf in elkaar zitten! Aanschouw het nieuwe schrift Ito van Victor Voermans.
Inclusief online zelfschrijfgenerator waarvan ik niet eens zou beginnen te weten hoe je zoiets in de verste verte maakt!
Ik zeg, zeventien duimen de hoogte in.
Och och och, wat zijn we origineel hoor. Drabkikker componeert een ronduit epische orgelcompositie en meneertje Philip Glass jat meteen de hele boel bij elkaar. “Verloren manuscript na 50 jaar opgedoken”, jáá. Je moeder op een houtvlot.
Meelezen? Dat ken hier.
Edit: Goed zo. Philip heeft zijn scheve plagieerschaats ingezien en de video weer van internet verwijderd. Nou, dat siert hem. Niet meer doen hè. Hier nog een overgebleven stukje impressie:
Enfin. Hier dan mijn laatste doorbraak: Muziek In Acht Delen Maar Dan Op Een Tempo Dat Je Er Niet Bij In Slaap Valt Zoals De Versie Van Sommige Zich Noemende Gevestigde Artiesten In de Repetitivistiek.
Een digitaal minimaal muzikaal maaksel van eigen muzikale digitale minimaalmakelij, met een opbouw vol patronen want daar houden wij van Drabkikker van.
Het overkoepelende principe wordt verzorgd door groepen van drie tonen (triaden). Elk van de drie tonen heeft een lage, een middelhoge en een hoge variant, waardoor ze tot 3^3 = 27 mogelijke akkoorden kunnen combineren. Die akkoorden worden volgens een vooropgezet stramien doorlopen, en om het geheel onderhoudend te houden zitten er versierselen doorheen in de vorm van begeleidingspartijen, staccatotonen en percussie.
Voor een globale indruk van de structuur vervoege men zich tot ondergelegen schema. De tijdslijn loopt van links naar rechts; de drie toonbereiken zijn weergegeven in respectievelijk weegbreegroen, graprefruitoranje en zeemeerminnenblauw. Donkerder tint = meer partijen; de S’jes staan voor stukjes staccato, de P’s voor porties percussie:
Tot uwer jottemis ende puikernij!
Drabkikker 