Patroontjesobsessant als ik ben vertoon ik al van minstens pubersher neigingen tot het puzzelen met wiskundige reeksen (bijvoorbeeld van woorden of tonen), zoals dat je alle mogelijke permutaties van hun elementen dusdanig rangschikt dat ze niet herhalen of elkaar in de weg zitten, waarin ik met mijn omgekeerd evenredige bètadeuk op zijn zachtst gezegd variërende gradaties van succes boek.

Wel. Blijkt dat de zeventiende eeuw me hoe dan ook voor was, gezien de kerkklokkenluidkunst van het change ringing waarover ik zojuist leer:

Een permutoëder. Maar natuurlijk.