Een nieuw kunstschrift* in wording. Qua basis opgebouwd uit diagonale lijnen, zoals deze maar met vriendelijker rondingen. Letters worden in elkaar geschoven c.q. gesmolten naargelang aanpalendheid. Nog geen naam (suggesties welkom); naders te zijner tijd.
Tja, als je er niet zo into bent is er waarschijnlijk weinig boeiends aan qua visueel, maar in haloland staan de reglementen hier desgewenst een ingetogen vreugdehopsje toe:
In deze foto die ik gisteren nam (klik voor groot) zien we namelijk, behalve het kerkje van Midsland en een ‘gewone’ omhullende halo, tevens een extra minihalootje om de zon. Die zijn aan de zeldzame kant, omdat de verantwoordelijke ijskristallen ongebruikelijk van vorm zijn: met piramidevormige opzetstukjes in plaats van platte kanten. Resultaat: gekke hoeken waarin het licht wordt gebroken, ergo afwijkende afmetingen van de lichtkring. Aangezien de omhullende halo standaard rond de 22° radius zit, moet het kleine ringetje hierboven wel de 9°-halo zijn.*
Had ik nog niet eerder in het echt gezien! (Technisch gesproken nog steeds niet, want ik zag ’m pas toen ik terug thuis mijn foto’s nog eens beter bekeek.)
* Update: Gecommuniceerd met Les Cowley van Atmospheric Optics, en hij bevestigt mijn vondst. Puiksels.
Het is niet mijn beleid om al te vaak stil te staan bij hoe kut het met de planeet gaat, maar de laatste tijd schrik ik wel weer erg van de berichten over wat er allemaal met de natuur aan het gebeuren is, en dat ik daar zelf vrolijk aan meewerk. Bah. Een greep:
Goed bezig hoor, met ons allen.
Drabkikker 