Ja, dat dacht ik ook ja. Dat taalonderzoek stiekem gewoon botte bèta is hadden ze er even niet bij vermeld. Nouja, enfin. Mocht ik onverhoopt eerdaags onder een tram lopen, dan heb ik in ieder geval dit aan de wetenschap nagelaten. Nee, vraag nou maar niet wat het is.
Het moet toch allemaal niet gekker worden hè. Na de saxofoon-, cello-, beiaard-, jaren-80-synthesizer-, accordeon‐ en de ik ga er gewoon irritant doorheen spelen dan denkt iedereen vast dat het jazz is-versie dan nu ook de versie voor speelgoedinstrumenten. Ja hoor. Nee hoor. Tuurlijk. Ja.
(Vooruit, het klinkt best geinig.)
Hij speelt ’m ook gewoon (zij het in de zesde versnelling), overigens.
Want Google kent ze niet (tot vandaag dan dus):
Oh, en tellen vijfendertig jaar oude inzendingen? Hij voldoet aan het criterium, dus ik vind van wel:
Wat bestaan er toch een leuke dingetjes op de wereld. Zoals de trichroïsche straalsplijter. Ik zweer u, ik verzin die naam niet zelf (of toch nauwelijks), noch is het een gekgeworden vernietigingswapen van professor Lupardi, al sluit ik niet uit dat het ding stiekem dubbele dienst doet als portaal naar een andere dimensie.
Het betreft een simpel blokje glas, maar met wondere eigenschappen. Alleen al om naar te kijken is het een lust voor het oog om te zien (visueel dan hè) zoals het schittert in alle tinten van de regenboog naargelang de hoek waarin je het houdt. Prima geschikt als vensterbankornamentje of übernerdsieraad.
Maar de echte magie komt pas als je de trichroïsche straalsplijter aanwendt voor zijn oorspronkelijk beoogde doel: het trichroïsch splijten van een straal. De lichtstraal in een digitale videocamera bijvoorbeeld om precies te zijn, om te zorgen dat elk van de drie primaire kleuren op een aparte lichtsensor belandt. Beschijn het blokje van één kant met wit licht (bijvoorbeeld door middel van een zaklamp of dat felle ding aan de hemel) en aan de overige drie zijden verschijnen afzonderlijk rood, groen en blauw. Kijk, zo:
Hoedefuk watdehek jamaar huhh?
Ik bedoel, ik snap wel ongeveer hoe het werkt (voor zover ik het volg bestaat het ding uit vier kruislings aaneengelijmde prisma’s met een soort filtercoating ertussen die een andere kleur doorlaat dan hij reflecteert – op zichzelf al tamelijk verbluffend), maar zoveel te meer sta ik met de kaak op de knieën. Hoe krijg je het uitgedokterd? Gewoon een analoog blokje glas zonder elektronica erin, en dat het ook nog eens niet uitmaakt vanaf welke kant je schijnt!
Het is toch een mooi gegeven dat er altijd weer nieuwe fascinerende dingen blijken te zijn waar je nog niet van had gehoord.
En nou wil de lol dat je die splijtertjes voor niet overdreven veel geld (mits u lichte beschadigingetjes voor lief neemt; in gave staat zijn ze iets duurder) online kunt bestellen. Nou, driemaal raden wie zich dat niet door de neus laat boren. (Tip: het is niet Snorri.)
Blij bonkiebonknummertje:
En daar dan weer een cover van:
Gaaf!
Computerwinkel. Wij verkopen computers.
Opgepast, file! Oorzaak: heel veel stilstaande auto’s achter elkaar.
Redundantie. Redundantie.
Drabkikker 