Ik heb zojuist dit gemaakt. Een krap drie uur durend repetitief ristrettoconcentraat van tekst en geluid uit Philip Glass’ Einstein on the Beach. Ja. Nee, weet ik ook niet nee. Het is een gave. Waarschuwing: helemaal afluisteren kan bijverschijnselen veroorzaken variërend van cerebrale uittreding tot mataglap.
Voor de overlevenden is hieronder het libretto (pdf):
Drabkikker 
Ik hoop dat dit algoritmisch tot stand is gekomen en dat het geen handwerk is …
LikeLike
Tuurlijk is het handwerk! Je wilt niet weten hoe vaak die mevrouw zich op minuut 146 versprak en we weer opnieuw moesten beginnen.
(En gefeliciteerd met mijn 4000ste commentaar zijn!)
LikeLike
Dit is op The Sausage Machine herblogd.
LikeLike
Oei, is dat goed nieuws of is dat slecht nieuws?
LikeLike
? Oei, ja: terecht! Dat vraag ik me dus ook af, nu u het vraagt. Vragen en (her)bloggen staat vrij toch.
LikeLike
Zo’n repetitief ristrettoconcentraat via Glass, dat kon ik niet laten staan gewoon.
LikeLike
Haha, geen enkel probleem hoor! Gedeelte gekte is gekte in het kwadraat, zegmaar.
LikeLike
Gedeelde gekte is nog beter dan een gedeelte van de gekte.
LikeLike
Woord, broe.
LikeLike