Regenbogen ontstaan door de reflectie en breking van licht in waterdruppels, zoveel wist u wel. Eén reflectie in de druppels geeft een enkele regenboog; twee reflecties geeft een dubbele, dat wist u vast ook. Zo niet: gaat u eens even héél rap de colleges van Walter Lewin kijken, anders krijgt u met de roe karwats klimaatneutrale reprimande.

Maar verder? Wat gebeurt er als het licht drie of meer keer binnen de druppels reflecteert? Nou, heel eenvoudig: nog meer regenbogen! Punt is alleen: je ziet ze niet zo makkelijk. Hoe hoger de orde (zo noemen ze dat) van de regenboog, hoe zwakker hij wordt. Dat merk je al aan de tweede boog, die is stukken vager dan de eerste; vaak zo erg dat je hem helemaal niet ziet. Dat beseffende snapt u wat een prestatie het was om (u las er al over in mijn vijfjarenreminiscentieoverzicht) de nog veel zwakkere derde– en nòg boel veel erg zwakkerdere vierde-orde-regenboog te fotograferen.

Daarmee zijn we toch wel aan de limieten van onze regenbogale waarneming, zou je denken. Ha, dus niet. Enige tijd geleden kondigde Atmospheric Optics aan dat nu ook de boog van de vijfde orde in het wild is vastgelegd. Zelfs na extreme fotobewerking zie je niet meer dan een vage groenpaarse gloed, maar het is hem echt. De quinaire regenboog, voor het eerst in de geschiedenis! Een klapplausje voor Harald Edens!