Zojuist deel twee van The Hobbit gekeken. Je weet dat je dat niet moet doen hè, en toch niet kunnen laten. Wàt een lading bombastogene but is dat zeg; met terugwerkende kracht vind ik The Lord of the Rings een smaakvol en subtiel uitgevoerde set kwaliteitsfilms.

Best knap op zich, om een fantasieverhaal nog zo onrealistisch te krijgen. Ja hoor, vaten vol dikke dwerg blijven gewoon drijven zonder deksel erop door acht watervallen terwijl je door een roedel orks wordt belaagd. (Daar word je trouwens toch doodmoe van als ork, om de hele dag zo episch te praten? ‘Hee Azog, mag ik jouw Clearasil even lenen?’ – ‘ISHHH NURAKH BOGR KHABASHHHH….’ – ‘Nee, ja, okee, sorry.’ ) Túúrlijk, we smelten even in drie minuten een vijftig meter hoog gouden standbeeld waar die draak dan fijn doorheen kan zwemmen. Hup, weer zeventien wargs te grazen met één pijl terwijl ik met m’n enkel een bergtrol wurg, hak splijt klief, hee hoi totaal niet voor de kijkcijfers bedoelde elfenbimbo, potje interraciaal cohabiteren?

En nog steeds met dat mislukte font hè. Wel leuk dat Stephen Fry erin zat, dan weer wel, en dat knipoogje naar Gimli was wel aardig. Maar eh, verder hou ik het lekker bij de Russische verfilming uit 1985. Stukken beter; zelfs zonder ondertitels.

(Mèt ondertitels is hij trouwens ook wel leutig.)