Ja, sorry dat ik het weer op de jaren ’70-disco loop te munten, maar dan had dat decennium ook maar niet zulke fenomenaal slechte liedjes moeten voortbrengen. Hier weer zo’n juweel, van ons eigen modderbodem, met echte stukjes Patty Brard: Luv’ en de spetterende alarmschijf Trojan Horse.
Het helemaal aan gort fileren van de tekst laat ik ditmaal aan u over:
You came in through the door – like a Trojan horse You came onto the floor – like a Trojan horse You looked around and saw me, but your eyes remained the same But soon you would show more – like a Trojan horse
Come on, now one, two, three
You’re gonna dance with me One, two, three, four, five You say I’ll be your wife You move a little fast, now wait a little while If you want to last, you show a little style
The gates are not yet opened, So the horse cannot come in When you tell a happy story, The beginning you begin
You got to take your time – like a Trojan horse Don’t know what’s on your mind – like a Trojan horse You came, you saw, you conquered, but you move a little fast You made your plan just fine – like a Trojan horse
Zoals trouwe volgelingen weten ben ik een groot fascinant van complexe patronen die uit simpele regels voortkomen: Conway’s Game of Life, de textuur van karnemelk, e.d. Heeft voor mij op een heel diep soort manier te maken met hoe dat verbluffende universum van ons heeft kunnen ontstaan uit een amorfe klonter meuk.
Hier weer zoiets namelijk. Kinderlijk simpel principe, intrigerende implicaties. Met een moeilijk stel woorden heet het Diffusion-Limited Aggregation, wat in lekentaal gewoon betekent: regel een zooi random ronddwarrelende deeltjes en laat ze aan elkaar kleven zodra ze elkaar raken. Het gevolg: organische, vertakkende formaties die aan koraal doen denken, of ijsbloemen, of bergketens.
Hieronder ziet u het principe in actie. Een veld met deeltjes (grijze stippen) dwarrelt ongericht rond; daarbinnen wordt een aantal ‘zaadjes’ geplant (gekleurde stippen). Zodra vervolgens een grijs deeltje een gekleurd deeltje raakt, kleeft het eraan vast en krijgt het dezelfde kleur, daarmee zelf een zaadje wordend.
Dat is alles; verder doet het toeval zijn werk en beginnen de koralen vanzelf te groeien. De grijze deeltjes bewegen compleet random, ze hebben geen ingebouwde voorkeur voor een bepaalde richting of bijvoorbeeld een neiging sneller naar een reeds gevormde ijsbloem te dwarrelen dan ervandaan. Je zou verwachten dat dat een amorfe klonter meuk oplevert, zo’n doelloos proces; maar nee dus. Zonder dat de deeltjes het van tevoren van plan zijn, brengen ze orde aan in de chaos.
Ik vind dat verregaand gaaf, en omdat ik ook nog eens een amateurhacknerd ben heb ik er een simulatieprogrammaatje van gemaakt*, waaruit bovenstaande animatie afkomstig is. Brownian Trees heet het, want zo worden die bergketens genoemd. U kunt het programma hieronder downloaden om er zelf mee te spelen.
Download Brownian Trees
Klik met rechts op deze downloadknop hier en selecteer ‘Link opslaan als…‘ of welk equivalent uw bräußer daar ook maar voor biedt. Daarna ontzipt u het bestand, en eenmaal geopend gaat de simulatie vanzelf van start. Voor nadere instructies drukt u binnen het programma op F1. Zo maakt u de platte stipjes bijvoorbeeld bol door op D te drukken, en met P verbergt u de grijze deeltjes.
En dan maar gewoon toekijken. Leuke observaties om te doen zijn: Welke kleur gaat winnen, en waar komt dat door? Waarom kruisen twee kleuren elkaar nooit? Wat voor verschil maakt het hoeveel grijze deeltjes er in het begin zijn? Is het leven eigenlijk niet ook een diffuus aggregaat van alsmaar aangroeiende stukjes ervaring? En zo meer.
Ik zou zeggen, pret ermee! En een fijne herfst, ook.
* Voor de geïnteresseerden: de simulatie is gemaakt in GameMaker 8 en omdat het een .scr-bestand is (mijn blogbovenbazen staan het begrijpelijkerwijs niet toe om .exe-bestanden up te loaden) kunt u het ook als screensaver instellen: klik met rechts op het ontzipte programma-icoon en selecteer ‘Installeren’. (Dit alles welteverstaan onder Windows; of de boel ook op Mac draait moet u even aan Blinde Schildpad vragen.)
Update. Hier nog een puik voorbeeld van Diffusion-Limited Aggregation in het wild, maar dan in 3D en met een stevige zijbries:
Sommigen onder u herinneren zich misschien nog het Grote Brildrama van 2008. Drab moest een nieuwe bril, kwam er totaal niet uit bij de kijk-o-theek, kreeg twee modellen mee op proef, die hij vervolgens aan zijn vrienden voorlegde ter overweging.
Nee, dat was een goed idee:
Bril A, zonder twijfel!
Bril B natuurlijk!!!!
als je meer voor de wijven gaat zou ik bril A kiezen […] en onthoud, ik heb er verstand van want ik werk bij Brill
Ik vind ze allebei een beetje eng! Kun je niet nog een paar foto’s doorsturen waarop je glimlacht, zodat we een beter oordeel kunnen vellen?
Bril A ziet eruit alsof je ermee geboren bent […] bril B… die bril doet me denken aan de bril van oom Lammert Lammerts toen hij 102 was en dood ging.
GEEN VAN BEIDEN! Waarom zo een dik montuur, doe iets dunners en ronders aub! De associaties die ik bij beide krijg zijn niet mis, zeg maar (semi-serialkiller virgin still living in his parent’s basement gaat elke zaterdag winkelen met zijn moeder als enige uitje van de week, dat soort spul…)
Is dit weer een grap?
Het zal niemand verbazen dat het uiteindelijk bril C werd.
Precies, zelf nadenken is het devies, een raad die ik dan ook goed in mijn mediotemporale cortex heb geprent, en daarom ben ik er ditmaal lekker op eigen houtje (vooruit, en dat van mijn lievelings-Egyptologe) op uit gegaan. En ziedaar dan mijn nieuwe hoofd voor de komende jaren!
Kandie? Zo niet, heeft u PECH, HAHA!
Terugrekenderwijs kom ik erop dat dit in mijn lange brildragende leven (vanaf m’n achtste) bril nummer 6 is.
Toch interessant hoe zo’n ding een integraal deel van je hoofd en daarmee je leven is. Met bril 1 zag ik voor het eerst de Eiffeltoren, met bril 3 mijn dode moeder, met bril 5 ben ik doctor geworden. Wat beleeft een mens dan ongehoord veel.I wonder where I’ll float next?
Oh! Wacht, ik vergeet nog deze! Mijn allereerste bril had ik al op driemaandige leeftijd, gemaakt door mijn vader van ijzerdraad en een slaoliefles.
Licht gaat boel veel snel, dat weet u wel. Waar een auto in een seconde een groffe dertig meter aflegt, zit het licht van de koplampen in hetzelfde tijdsbestek al bij de maan. Rap, noemen we dat. Sterker, het is de absolute snelheidslimiet van het heelal.
Een realtime lichtpuls van de aarde naar de maan.
In alledaagse huiskameromstandigheden kun je dan ook met gemak zeggen dat licht oneindig snel gaat. Knip de plafonnière aan en het licht is meteen bij het tapijt, zonder vertraging. Tenminste, zo lijkt het. In werkelijkheid moet het licht, net als het water uit een sprinkler, de afstand plafond-vloer overbruggen, en daar heeft het wel degelijk enige tijd voor nodig. Maar dan dus een veels en veels te korte tijd om met het blote oog te kunnen waarnemen.
Enter femto-fotografie: een hogesnelheidsfilmtechniek ontwikkeld door Ramesh Raskar, waarmee opnames kunnen worden gemaakt tegen een biljoen beeldjes per seconde. Een biljoen! Waar een normale filmcamera er dus vierentwintig maakt hè.
Nou, en dat is rap genoeg om licht te zien bewegen:
Woha. Daar sta ik toch wel even met open mond bij te gapen. Hier zien we dus het àllersnelste eh, spul dat er per definitie in het universum bestaat, doodkalm door de kamer wandelen alsof het de lapjeskat is. Ik weet een Zwitser die dit heel tof zou hebben gevonden.
Hieronder legt Raskar het principe van de femtofotografie nader uit. Oh, en je kunt er ook mee om hoekjes kijken. Neehoor, ik had mijn onderkaak verder niet meer nodig vandaag.
(En trillion is Engels voor ‘biljoen’ hè. Dat u niet denkt van eh, zeg hoor eens.)
![CropperCapture[17]](https://drabkikker.files.wordpress.com/2013/09/croppercapture17.gif?w=398&h=299 "Brownian Trees")
Drabkikker 