Slechte onomatopeeën: vuvuzela

U kunt er bijna niet omheen kunnen, dezer dagen: de Zuidafrikaanse plastic voetbaltoeter die vuvuzela heet. Ik zal hier verder niet uitweiden over de antropologisch fascinerende gedragingen die een verschijnsel als “WK” in de homo sapiens losmaken, maar me beperken tot de fonetische eigenaardigheden van die naam vuvuzela.

De oorsprong van het woord wordt, aldus Wikipedia, bedisputeerd, maar het komt mogelijk uit het Zulu:

It may originate from the Zulu for “making noise,” from the “vuvu” sound it makes

Als dit correct is, dan solliciteert het woord vuvuzela naar de àllermisluktste onomatopee van de afgelopen twintig jaar. Een vuvuzela, dames en heren, doet niet “vuvu”. Een vuvuzela doet POEWÁÁAAAAAAHRP!!@!!#!

Hoe krijg je het voor elkaar een ding dat zo’n godskabaal maakt een naam te geven die aan het zachtaardig zoemen van een hommel doet denken? Een vuvuzela, had u mij dit drie maanden geleden gevraagd, is een lieflijk strijkinstrument met snaren gemaakt van watten, die voor het bespelen eerst in honing worden gedrenkt. Niet een bazuin van het type waar ze vroeger stadsmuren mee omver bliezen.

Soort van update 16-6-2010: Dit stukje schreef ik voordat de wedstrijden waren begonnen en ik vuvuzela’s alleen nog maar solo had aangehoord. Het blijkt dat als je er een paar honderd bij elkaar zet het geluid ineens best wel iets van een hommel heeft. Of liever, een hele grote zwerm onaangenaam gemuteerde killer bumble bees.