Ik beval taal wel

“Ik lust dat niet.”

Het is 1674 en uw tot dusver hartelijke gastheer kijkt u ineens misprijzend aan. Oei, heeft u zijn kookkunsten beledigd? Nee, het blijkt niet om de pens-met-zult te gaan, maar om uw belabberde Nederlands. “U bedoelt, het lust u niet?” krijgt u broeierig toegeworpen. “Eh, precies,” antwoordt u wat bedremmeld, en voegt er verduidelijkend aan toe: “Ik hoef dat niet, want ik blief geen kaantjes-met-hangop. Niks persoonlijks verder.”

Nu is het echt mis. Van welk boertig allooi bent u wel niet? Iemand die niet eens weet dat je “Dat hoeft mij niet” en “Dat b(e)lieft mij niet” hoort te zeggen moet toch wel tot de allerlaagste regionen worden gerekend. Je zegt toch ook niet: “Ik luk dat niet”? Zonder toetje (dodo-ei met moederkoren) wordt u buitengesmeten.

Het tripje naar de zeventiende eeuw is niet wat u zich ervan had voorgesteld. U reist gauw terug naar de eenentwintigste, waar ze de dingen tenminste normaal zeggen. Van de weeromstuit gaat u een broek kopen. Maar, het is ook altijd wat, hij zit te krap. U schiet derhalve de dienstdoende broekverkoper aan en zegt “Ik pas deze broek niet.”

“Meneer,” antwoordt de beambte in kwestie korzelig,” u staat overduidelijk die broek wel te passen. Het probleem is dat hij u niet past.”

Sjees. Wat hèbben de mensen toch, de laatste eeuwen? U gaat in bed liggen mokken en komt er pas in 2074 weer uit. En u moet nog steeds een broek hebben. Gelukkig heeft u uw lesje geleerd en geeft het personeel van de Brooks 4U ditmaal in correct Nederlands te kennen: “Neemt u mij niet kwalijk, maar de STAG Trainingspants Sr past mij niet.”

Vertederd kijken ze u aan en zeggen “Aww, kijk nou, die opaatje is nog van voor de Twin Towers. Moeten we even helpen, of lukt u het zelf?”

We kunnen het bevallen of niet: taal is immer in beweging. Niets is fout; hoogstens oud. Of nieuw.